Rozdział I - Nowa rzeczywistość...

Cześć, dzisiaj szybciutko nowy rozdzialik, co prawda, jeszcze za dużo się nie dzieje, 

ale musiałam wszytko powyjaśniać i wprowadzić was do fabuły, jest też pierwsza

konfrontacja Hermiony i Draco, chociaż obiecuję, że nie będzie łatwo,  kolejny rozdzialik

już wkrótce, bo jest już gotowy, także serdecznie zapraszam, dziękuję wszystkim za

komentarze, to dla mnie bardzo ważne, zachęcam też do zostawiania linków pod rozdziałem, wtedy na pewno odwiedzę wasze blogi, żeby nie przedłużać zapraszam :)

-Vanillia 

 

Dedykuję czytelnikom...

 
 
19 dni wcześniej… 

 

Hermiona siedziała w bezruchu na parapecie swojego okna,
obserwując krople deszczu mozolnie spływające po szybie. Pogrążona w swoich
myślach, nie zwracała uwagi na tykający zegar, pomrukiwania Krzywołapa, czy
szalejący wiatr. Była skupiona na czymś innym i nic nie próbowało jej
przeszkadzać. 

To dziś po roku przerwy miała wrócić do szkoły, po raz
pierwszy w jej sercu zamiast bezgranicznej radości, gorącego oczekiwania na
spotkanie z przyjaciółmi i szkołą, czaił się niepokój, zastanawiała się jak to
będzie wyglądać, bez wątpienia to będzie nietypowy czas... 

Nowy odbudowany Hogwart, brak Dumbledora, nowa dyrektor
szkoły, brak niektórych kolegów czy przyjaciół, a nawet brak profesora Snape'a,
to niewątpliwie odmieni jej szkołę. Sama pomagała w odbudowie świata po wojnie,
czynnie działała na rzecz pokoju, tworzyła nową rzeczywistość, a teraz co? Boi
się? Boi się nowego życia, przecież to wciąż jest Hogwart, wciąż jest Harry i
Ron, wciąż jest transmutacja czy runy, wciąż jest biblioteka czy chatka
Hagrida, wszystko to co tak uwielbiała, tylko trochę okrojone, pozmieniane, ale
to jej świat, ona go kocha. Wojna się skończyła, całe zło świata upadało, żyją
w wolnym świecie, panuje pokój, a ona boi się zmian? Nie, nie ona! Ona da radę,
odnajdzie się w nowej sytuacji, znów będzie sobą- dzielna, rozsądną i najlepsza
-Hermiona Granger. W końcu zobaczy się z przyjaciółmi, będzie chodziła do klasy
z Ginny, jeszcze niejeden raz zje posiłek w Wielkiej Sali, przywita się z Ser
Nicholasem, postresuje przed wypracowaniem i zdobędzie punkty dla
Gryffindoru,  a przecież tak bardzo za
tym wszystkim tęskniła. 

Z tą myślą wstała z parapetu i w nieco lepszym humorze
ruszyła na dół, na śniadanie. Chociaż miała sporo czasu do wyjazdu, wolała
wstać wcześniej i mieć wszystko idealnie przygotowane. Chciała spędzić trochę
czasu z rodzicami, zjeść w spokoju śniadanie, przygotować się do wyjścia i po
raz ostatni  spakować kufer do szkoły.
Zeszła na po schodach,  nastawiła wodę na
kawę, będąc w domu rodziców starała się minimalnie korzystać z magii, nigdy nie
zapomniała o swoim mugolskim pochodzeniu i tutejszych obyczajach, wiec wolała
się zachowywać w miarę normalnie, żeby nie prowokować rodziców do kolejnych
'ochów' i 'achów', na których jej tak zależało w dzieciństwie. Zaparzyła swoją
ulubioną kawę- rozpuszczalną z mlekiem i dwiema łyżeczkami cukru i usiadła przy
stole biorąc przy tym jednego tosta. Po chwili do jadalni weszła jej mama, jak
zwykle uśmiechnięta: 

-Dzień dobry Kochanie!

-Dzień dobry mamo! -Odpowiedziała grzecznie.

-Pierwszy raz taka smutna mina, przecież dzisiaj 1 września
to Twój ulubiony dzień w roku, lubisz go nawet bardziej niż święta...

-Czy mówisz o sobie jakieś 20 lat temu? -Zakpił z
uśmieszkiem tato, który od razu złapał za tosta.

-Nie, mówię o Hermionce. -odpowiedziała szybko mama całując
męża w policzek

Hermiona kochała swoją rodzinę, rodziców, którzy ją tak
dobrze wychowali, atmosferę panującą w domu, była im wdzięczna za ciepło
domowego ogniska, za wszystko czego ją nauczyli, za wsparcie i za to ze tak
bardzo ją kochają. Jej tata najwspanialszy na świecie, zawsze jej pomagał,
kupił pierwszy rower, zabierał na ryby, nauczył tańczyć. Mama, która często
była przyjaciółką, zawsze wysłuchała, płakała razem z nią i żyła jej
szczęściem, nauczyła ją gotować i dbać o dom. Jednym słowem ludzie, którym
zawdzięcza wszystko. 

Porozmawiała chwilę z rodzicami, pozapewniała ich że nic jej
nie jest, że dobrze się czuje, że żaden ząb jej nie boli i poszła na górę ubrać
się i przygotować do drogi. Nałożyła szybko jakieś ubrania, wsadziła Krzywołapa
do klatki, zniosła kufry na dół, wróciła się po żakiet i rzuciła ostatnie spojrzenie
na pokój. Zeszła do salonu i po wysłuchaniu uwag rodziców, że wygląda 'jak
zwykle pięknie' wyszli na zewnątrz. Wsiadła do samochodu, popatrzyła na dom i z
trudem przełknęła łzy, które niewiadomo po co się pojawiły. Po kilku minutach
jazdy dotarli na dworzec King’s Cross, weszli do środka, aby pożegnać się przy barierce,
prowadzącej na peron 9 i 3/4. Tato dał jej szybkiego dzióbka w policzek i
nakazał uważać na siebie, a mama przyznawała racje ojcu, jak zwykle dokładając swoje
trzy grosze:

-Kochanie, bądź ostrożna, pisz do nas często, pozdrów swoich
przyjaciół i państwa Weasley. 

-Dobrze mamo...- odpowiedziała Hermiona, lekko znudzona 

-Ślicznie dziś wyglądasz. -wyrecytowali razem rodzice.

-Dziękuję. -Odpowiedziała zawstydzona, tym, że rodzice widzą
w niej kogoś kim nie jest, ot co zwykła biała bluzka, ciemne jeansy, pudrowy
żakiet i białe buty, rozpuszczone włosy i odrobinkę, dosłownie kropelka
różowego błyszczyku do ust.* 

-I jeszcze jedno-dodała matka- z racji tego, że nie będziemy
mogły się zobaczyć w dniu Twoich 18 urodzin chcemy Ci coś dać, jest to pamiątka
rodzinna, otrzymałam to od swojej mamy, to bardzo piękny, ale skromny prezent,
powiedziałabym, że ma nawet w sobie coś magicznego... Proszę- Pani Granger
wręczyła jej małe pudełeczko związane srebrną wstążeczką..

-To abyś nigdy nie zapomniała tego jaka jesteś piękna.
-Dodał pan Granger. Hermiona ze wzruszeniem brała do ręki prezent od rodziców,
z czułością pocałowała oboje w policzki i podziękowała. -Otwórz później, peron
to nie jest miejsce na, takie sentymenty, a czasu te za wiele nie masz, leć już,
na pewno wszyscy czekają- powiedział jej tato. 

-Masz rację tato, dziękuję jeszcze raz i do zobaczenia
wkrótce.- powiedziała Hermiona i energicznie podniosła swoje kufry, chowając
prezent do kieszeni żakietu.

-Ron juz pewnie umiera z tęsknoty- zaśmiała się Hermiona i przymierzała
się do przejścia przez barierkę, gdy jej mama podeszła do niej i wyszeptała do
ucha:

-Pamiętaj ze jak kochać to tylko z miłości.- po czym
odeszła. Hermiona szybko przeszła na drugą stronę i stanęła na chwilkę jak osłupiała,
zaskoczyły ją słowa matki, bo nie do końca wiedziała co one oznaczają, przecież
ona jeszcze nikogo nie kocha...



-Ahh Ron…

….tez się cieszę, że Cię widzę! -Krzyknęła i rzuciła mu się
na szyję, nie mogąc nacieszyć się widokiem przyjaciela po dwóch miesiącach.
Zapominając o intrygujących słowach matki i pięknym prezencie spoczywającym w
kieszeni żakietu.

-Ale Ty no... ten... Ślicznie wyglądasz Hermiono. –wydukał Rudzielec.

-Dziękuję- odpowiedziała speszona, zastanawiając się, czemu
każdy jej to mówi. Wygląda zwyczajnie, możliwie najprzeciętniej, owszem zawsze
chciała zacząć się ładnie ubierać, dbać o siebie, ale nie miała na to czasu,
miała ważniejsze sprawy na głowie, jak nauka czy ratowanie świata, zresztą
nigdy nie uważała się za jakąś piękność, normalna dziewczyna, tyle.- gdzie
Harry?

-Dopiero przyszedłem, ale jest ktoś jeszcze kto chcę Cię
zobaczyć, chodź ze mną- Ron złapał ją za rękę, po czym pociągnął za sobą,
zdążyła jeszcze tylko zerknąć na buchającą parę ekspresu Hogwart i poczuła
ulgę, bo tu nic się nie zmieniło. Czerwona lokomotywa stała dokładnie tak samo
jak siedem lat temu, cierpliwie czekając na wszystkie dzieci.

Ron zaprowadził ją kawałek dalej, gdzie stali jego rodzice i
reszta rodzeństwa. Poznała ich z daleka po rudych czuprynach na głowach, wyrwała
się z uścisku Ronalda i pobiegła to Weasley’ów. Potem nastąpiło tylko głośne
cmokanie w policzki i wyrywanie sobie z rąk drobnej gryfonki. Po wszystkich
możliwych czułościach i pytaniach pani Weasley, nadeszła pora odjazdu. 

-Chciałbym przekazać jeszcze pozdrowienia od moich rodziców,
myślę, że chętnie spotkaliby się z państwem przy okazji jakiejś kawy.- wyrecytowała
szybko Hermiona

-Ohh to urocze kochanienka, dziękujemy dziękujemy-
odpowiedziała pani Weasley całując dziewczynę w oba policzki.

-Oj chodźmy juz! -Powiedział z goryczą Ron, który już nie
mógł doczekać się chwili, kiedy będzie z nią sam.

-Ale gdzie jest Harry? -Zapytała Ginny.

-Chyba go widzę! -Wykrzyknęła Hermiona i pobiegła, nie
czekając na nikogo, w kierunku tłumu czarodziejów otaczających jakąś osobę. Stali
tam między innymi siostry Patil, Cormac McLaggen, Colin i Denis Creevey, Justin
Finch-Fletchley, Seamus Finnigan, Michael Corner, Dean Thomas, Suzanne Devlish
z Ravenclaw’u, Greta Smith z piątej klasy, kilku młodych puchonów, trzy dorosłe
postacie, parę osób ze szkoły, których nie znała i w samym centrum towarzyskiej
śmietanki stał Blaise Zabbini, Goyle i Pansy Parkinson. Przez chwilę zwolniła
kroku, zastanawiając się co te wszystkie osoby, szczególnie trzy ostatnio
wymienione robią przy Harrym, czyżby chcieli autografów albo szczegółowych
opowieści o wielkiej bitwie... Oni na pewno mają w tym jakieś profity, przecież
niczego nie robią bezinteresownie, w końcu teraz po wojnie, każdy dba o swój
wizerunek, szczególnie ludzie z rodzin śmierciożerskich. Z tą myślą ruszyła do
zbiegowiska, przepychała się przez tłum, by dojść do środka, a gdy to zrobiła,
stanęła jak wryta, na miejscu, w którym powinien stać Harry, stał, a raczej
opierał się o ścianę nie kto inny jak Draco Malfoy- 185 cm czystego zła,
anielskie włosy, które tyle dziewczyn doprowadziły do zguby, ostre rysy twarzy
przypominające o jego szlachetnym pochodzeniu, drwiący uśmieszkiem na ustach,
który tak dobrze znali jego wrogowie i oczy, stalowoszare oczy, które były
zimne jak lód, odzwierciedlały jego zimne serce i zawsze pozostawały
nieprzeniknione. Malfoy to była ostatnia osoba, którą pragnęła teraz widzieć,
był jej wrogiem, wrogiem i jeszcze raz wrogiem. Mimo, że okazało się jednak,
że  był po ich stronie, zdradzając przy tym śmierciożerców, w jej oczach pozostał nadal 

znienawidzonym ślizgonem, z którym prowadzili ‘otwartą wojnę’ od pierwszej klasy.  

Już miała się odwrócić i uciec stamtąd jak najdalej, żaby nie musieć oglądać tego 

znienawidzonego przez nią typa, gdy on powiedział:
 
-Witaj panno Granger, naprawdę czarująco dziś wyglądasz… 
 

 


 *dzisiejszy strój naszej panny Granger