Rozdział III - Potrzeba serca...

 Kochani mam do was dwie ważne sprawy, a może nawet więcej!!!

Po pierwsze, chciałam wam serdecznie podziękować za 1000 wyświetleń, które daliście mi w tydzień, po prostu spełnienie moich marzeń, miałam dodać rozdział z tej okazji, w nagrodę dla was, ale plany troszeczkę się zmieniły i dodaję dopiero dziś. Przepraszam!

Po drugie, dzisiaj oficjalnie zaczął się rok szkolny, z tego powodu muszę was uprzedzić, że notki będą pojawiać się odrobinę rzadziej, w miarę możliwości, będę dodawała raz, może dwa w tygodniu, ale wszystko może się jeszcze zmienić. Jest jeszcze ważniejsza sprawa, brak czasu będzie ograniczał także moje możliwości co do odwiedzania waszych blogów, za co również muszę was przeprosić. Jednak zapowiadam i obiecuję, że na bieżąco będę śledziła i komentowała tylko te blogi, które komentują moje opowiadanie. Niestety nie mam innego wyboru, a chciałabym w ten sposób wyróżnić i podziękować wszystkim, którzy aktywnie czytają mojego bloga. Dziękuję wam za to serdecznie i życzę wszystkim siły, wytrwałości i czasu w nowym roku szkolnym. 

Dzisiejszy rozdział jest dość krótki i zwyczajny, ale zwracajcie uwagę na szczegóły, bo to ważne!

Kolejny rozdział przyniesie już więcej akcji i niespodzianek, zapraszam na niego zapewne w okolicach piątku :)

Trochę się rozpisałam, ale musiałam ogarnąć trochę organizacyjnych spraw!

No to czytajcie i trzymajcie się ciepło moje misiaczki :*

 Starała się zachować pozorny spokój i przybrać obojętny wyraz twarzy, jednak zdradziła ją łza, jedna głupia, mała łza, spływająca po jej policzku. Oznaka jej małej, głupiej słabości. Tak...  wrażliwość, nie potrafiła się, tak po prostu nie przejmować, starała się być silna, ale tego było już za wiele. Miała dość tego dnia i tego ślizgona, żeby pochopnie nie nazwać go ‘człowiekiem’. Nigdy nie sądziła, że to powie, ale w tym momencie nie chciała wracać do Hogwartu, do siódmej klasy, która miała być taka inna, lepsza. Wszystkie obawy z dzisiejszego ranka wróciły, znów bała się jutra, chciałaby teraz leżeć sobie wygodnie w łóżku i czytać ulubioną książkę. Jak on mógł do tego doprowadzić, zniszczył jej nie tylko dzień czy humor, w tym momencie odebrał jej apetyt na życie. Jak ona mogła dać się tak łatwo sprowokować, nie panowała nad sobą, wyprowadził ją z równowagi. Była zła, wściekła, musiała się przyznać przed sobą, że niemal sama się już nie poznaje, co się stało z dawną, spokojną Hermioną? Co ten świat z nią zrobił? Wojna nie tylko zbiera owocne żniwa w postaci poległych, ona zabiera dusze i ciała, nawet tym najsilniejszym, nawet tym, którzy walczą do końca, przed nią nie ma ratunku, podobnie jak przed miłością i przeznaczeniem?

Tymczasem On siedział tam jeszcze kilka chwil nim zrozumiał co się stało, ta ‘idiotka’ odważyła się go uderzyć w policzek, pożałuje tego, tak bardzo tego pożałuje. Wstał energicznie chcąc ją dogonić, ale nigdzie już jej nie było. Wrócił z powrotem do przedziału i usiadł skonsternowany na jednym z foteli. Korzystając z okazji, że jest sam, zapalił papierosa, by choć trochę opanować wzburzone emocje. Miał jej dosyć, dosyć, tego zadartego nosa, dosyć tego dnia, dosyć wszystkiego. Przez jedną, małą głupią, gryfonkę, dziś straciłby to na co pracował od miesięcy -swój nowy, wyidealizowany wizerunek, bez skazy. O mały włos, by się nie powstrzymał i wybuchnąłby nieopanowaną złością przy tłumie ludzi. Powinien dziękować sobie w duchu, że w efekcie jednak nie dał się sprowokować, ale jedyne co teraz czuł to wściekłość i gorycz porażki. Takie uczucia nie były w jego stylu. Malfoy’owie nie wiedzą co to przegrana. A jednak dzisiaj przegrał, nie tyle co z nią, ale sam ze sobą. Wystawiła go na ciężką próbę charakteru, której nie przeszedł, zawalił juz na samym początku. Może gdyby to był ktoś inny, ktokolwiek, wszystko byłoby inaczej. Przecież nikt nie jest tak denerwujący i pyskaty jak Granger. Sam nie wiedział co w niej takiego było, że nie potrafił traktować jej jak normalnej dziewczyny, być czarujący, intrygujący, zawsze trzymać emocje na wodzy, dlaczego na nią nie działał jego urok, czy ona musiała go tak drażnić?

…bo ona była inna, była inteligentna, nie dawała się nabrać na jego gierki, przejrzała go na samym początku, była dla niego wyzwaniem, w pewnym sensie kimś równym jemu. To go wkurzało, że była w czymś podobna do niego, inteligencja, spryt, nieustępliwość, odwaga, to co cenił w sobie najbardziej…

Hermiona szybkim krokiem przemierzała korytarze Ekspresu Hogwart, chciała znaleźć się teraz w ustronnym miejscu, bez ludzi, bez ich natarczywych pytań i bez zbędnych odpowiedzi. Wiedziała, że znalezienie wolnego przedziału w trakcie podróży graniczy z cudem, ale nie miała innego wyjścia. Potrzebowała teraz spokoju i czasu, żeby wszystko sobie przeanalizować i poukładać w głowie, tak jak miała to w zwyczaju. Na szczęście nie spotkała po drodze żywej duszy, także bez przeszkód szła w kierunku lokomotywy. Wiedziała, że jak są jeszcze jakieś puste albo pół-puste miejsca, to tylko tam. Minęło kilka chwil zanim dotarła do pierwszego wagonu, nie znajdując przy tym żadnego wolnego miejsca. Już miała odwracać się i ruszać w drugą stronę, gdy kątem oka zauważyła jeden mały przedział, przeznaczony dla maksymalnie czterech osób. Podeszła do okienka i zajrzała do środka, by upewnić się czy aby na pewno jej oczy nie mylą. Ale przedział okazał się być pusty, nie zwlekając dłużej, weszła do pomieszczenia, energicznie zamykając za sobą drzwi. Wcale nie przeszkadzało jej to, że jest sama, tego potrzebowała. Kiedyś wolałaby spędzać czas w wesołym towarzystwie dwójki najlepszych przyjaciół- Rona i Harrego. Ale wiele się zmieniło od tego czasu. Teraz pragnęła samotności, nie szukała tak bardzo ich towarzystwa,  nie rozmawiali już tak wiele jak kiedyś, nie dzielili się już każdą nowiną czy plotką, nie mieli wspólnych tajemnic, nie rozwiązywali już razem wszystkich problemów i zagadek. Nie była pewna, kto z nich się zmienił, ona czy chłopaki. Nie wiedziała też, czy w ogóle się zmienili, może po prostu dorośli, każdy dojrzewa, tak już po prostu jest. Nie, nie każdy, Malfoy nigdy się nie zmieni, on zawsze będzie taki sam, nigdy nie wydorośleje, zawsze będzie takim bezwartościowym typem, który żyje w fałszu. Na myśl o nim, poczerwieniała ze złości. Wspomnienia z rozmowy z nim, wciąż były żywe. Była zdenerwowana na niego, ale przede wszytki, miała wielki żal do siebie. Mogła się tego po nim spodziewać, przecież on zawsze był taki arogancki i zbyt pewny siebie, siedem lat obcowania z tym przebrzydłym ślizgonem nic jej nie nauczyło. Oh… jaka była głupia, dając się ponieść tej dyskusji. Chcąc choć trochę rozładować frustrację postanowiła jeszcze raz przyjrzeć się pięknemu lusterku.

Wyjęła z kieszeni czerwone pudełeczko, od którego wszystko się dzisiaj zaczęło. Przypomniała sobie słowa matki 'To żebyś nie zapomniała, jaka jesteś piękna.'

-Tak bardzo się mylisz…- pomyślała i otworzyła wieczko. Po raz kolejny oczarował ją blask rubinów, to zdecydowanie był najlepszy prezent w życiu. Martwiła się jednak skąd pochodzi. Niby jest w jej rodzinie od pokoleń, ale jak coś magicznego mogło znaleźć się w ich posiadaniu, przecież ministerstwo dba, by żadna tego typu rzecz nie trafiła w ręce mugoli. A może to wcale nie jest magiczny przedmiot, może tylko na taki ma wyglądać?  Sama nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć, stanowczo oddalała od siebie myśl, że ktoś z jej rodziny mógł to ukraść czy znaleźć, ale jak inaczej to wytłumaczyć? Znowu nie miała odpowiedzi na pytanie, nie miała nawet żadnego realnego przypuszczenia, kiedyś tak nie było, kiedyś znała się na wszystkim i wiedziała o wszystkim, teraz jednak tak nie jest. Nie ma już perfekcyjnej pani Granger. W tym momencie znowu zatęskniła za przeszłością, wróciły wspomnienia ubiegłych lat w Hogwarcie, był to najlepszy czas w jej życiu, kochała swoją szkołę i przyjaciół, lekcje, jak i przerwy, pokój wspólny, Wielką Salę, lubiła wycieczki do Hogsmeade i podróż Ekspressem Hogwart. Jednak w tym roku wszystko poszło źle, przez Malfoya! Ostatnia podróż do zamku, okazała się tą najgorszą. Jej przyjaciele też ją zawiedli, woleli towarzystwo ślizgonów niż swojej przyjaciółki, a to bolało. Harry i Ginny, którym zawsze mogła powiedzieć wszystko, tyle razem przeżyli, tak długo się wspierali, tyle problemów rozwiązali razem… i Ron, który miał być drugą połówka, siłą, sercem, duszą i oparciem, wszyscy ją zawiedli. W tej chwili ich nie potrzebowała, chciała teraz kogoś kto ją zrozumie, wysłucha,  pomoże, czy to tak wiele? Jednak to prawda, że wspólny wróg jedna przyjaciół, tak było i z nimi. Voldemort, Snape i Malfoy. Dopóki Voldemort żył, Snape ich uczył, a Malfoy był wrogiem, było idealnie,  byli wzorem przyjaźni i miłości. Ale te czasy bezpowrotnie minęły. Owszem dalej będą się przyjaźnić, bo ona nie pozwoli, aby to był koniec, będzie o to walczyć, ale na pewno to nie będzie już to samo, co kiedyś- przyjaźń i miłość na śmierć i życie.

Drugi raz popatrzyła na piękne rubiny, błyszczące na wierzchu lusterka. Nie mogła się nacieszyć urokiem tego przedmiotu, teraz była pewna, że coś tak pięknego nie może wyjść spod ręki żadnego człowieka. W tym była magia. Dało się to wyczuć. To piękne uczucie, kiedy wspólnie z Malfoyem otworzyli lusterko. I te napisy...A właśnie, jeśli to były runy... To będzie dostateczny dowód na to,  że lustro jest przedmiotem pochodzącym ze świata czarodziejów. Musiała tylko upewnić się, czy to na pewno są runy. Z tą myślą zabrała się za otworzenie lusterka. Z trudem odezwała wzrok od iskrzących się rubinów i próbowała otworzyć klamerkę. Jednak ta, za nic na świecie nie chciała puścić.

-Co jest?! -pomyślała -przecież ostatnim razem poszło jak z płatka. Pomęczyła się jeszcze chwileczkę bez efektu i zrezygnowana sięgnęła po różdżkę. Jednak ani Alohomora ani Reducto nie zadziałało. Wiedziała że jeśli tego nie otworzy, nie odczyta runów, to nie dowie się jaką tajemnicę kryje ten przedmiot. Ale.... skoro...Tak! To jest magia! Wiedziała! Przecież na lusterko nie działały żadne zaklęcia, to znaczy, że jakiś czarodziej musiał użyć bardzo silnych czarów chroniących. Była wniebowzięta, może ten rok w Hogwarcie, nie będzie jednak taki zły? Obiecywała sama sobie, że doprowadzi do końca tą sprawę z tajemniczym lustrem, gdy ktoś szarpnął za drzwi. Hermiona szybko poprawiła się na fotelu i czekała aż ten ktoś raczy wejść do jej przedziału. Błagała tylko w myślach, żeby to nie był Malfoy. Od niego, to się teraz będzie trzymać z daleka. Dostał to na co zasłużył. Zdążył ją już wyprowadzić z równowagi i popsuć pierwszy dzień w szkole, ale nie miała zamiaru dopuścić powtórzenia takiej sytuacji, a tym bardziej nie pozwoli mu popsuć jej całej ostatniej klasy.

Do pomieszczenia, nie wszedł jednak Malfoy, co oznacza, że błagania zostały w końcu wysłuchane, osobą, która stała za drzwiami był Ron. Po kilku chwilach, zdecydował się, na wejście i wolnym krokiem wszedł do przedziału, zamykając za sobą drzwi. Popatrzył się na nią krytycznym wzrokiem, tak podobnym do tego, którym ona często obdarzała jego i Harrego, przez te siedem lat ich znajomości. Po chwili jednak zaczął się rozluźnić i zdecydował się w końcu przemówić.

-Wszędzie Cię szukaliśmy, gdzie Ty byłaś? Wiesz, jak się martwiliśmy!

-Widocznie nie bardzo, skoro znajdujecie mnie dopiero teraz. -po tych słowach znowu nabrał typowego dla siebie wyrazu  z przyczepionym do twarzy głupiutkim uśmiechem. Zawsze tak było jak się kłócili, on próbował być twardy i stanowczy, ale nie potrafił nawet postawić na swoim, kiedy ona miała inne zdanie. Wystarczy też, że się uśmiechnęła, czy nawet skinęła palcem, on się rozpływał. Tak bardzo ją kochał, że nie potrafił się złościć, a nawet krzyknąć w jej obecności, tak było i tym razem.

-Wiesz nie chciałaś żebym z Tobą wyszedł, ani ja, ani Harry, a tak fajnie nam się rozmawiało z Blaisem i Pansy. Dawno się tak nie uśmiałem. Żałuj, że wyszłaś tak wcześnie. Nawet nie przypuszczałem, że okażą się takimi wspaniałymi kolegami. Zaprosili nas juz na imprezę do ślizgonów.

-Naprawdę super, masz rację bardzo żałuję i cieszę się, że macie takich wspaniałych, nowych przyjaciół.- powiedziała ironicznie Hermiona, wymownie przewracając oczami.

-Jak ich bliżej poznasz, to na pewno Ci się spodobają!

-Nie wątpię! -prychnęła z pogardą

-A co to takiego? -Zapytał Ron, chcąc chodź trochę załagodzić sytuację.

-To prezent od rodziców,.

-Mogę zobaczyć?- zapytał i nie czekając na odpowiedz, szarpnął lusterkiem, tak, że znów się otworzyło

-Jak ty to zrobiłeś? -zapytała podekscytowana dziewczyna, zapinając o złości na chłopaka.

-Normalnie- odpowiedział Ron, usilnie udając skromność.

Hermiona szybko nachyliła się nad swoją częścią lustra by zobaczyć tajemnicze napisy. Jednak ani na jej, ani na kawałku Rona, nie było widać niczego podobnego.

-Dziwne…- wyszeptała.

-To jest dopiero dziwne, nie widzę swojego odbicia!

-To niemożliwe ja widzę swoje, widziałam też...a zresztą nieważne. Spójrz może w drugie.

-Nadal nic, tak jakbym był przezroczysty, czadowo! –krzyknął rozentuzjazmowany. Jednak Hermiona go nie słuchała, przypomniała sobie to, jak pierwszy raz otworzyła lusterko. Zobaczyła wtedy siebie i niestety… Malfoy’a oraz dziwne napisy na obu stronach. I to uczucie, szczęścia, euforii, uczucie przepływającej magii. To było niesamowite. Teraz nic takiego się nie stało. Jednak nie było jej dane dłużej się nad tym zastanawiać, bo Ron przybliżał się do niej coraz bardziej, szepcząc coś do jej ucha.

-To naprawdę piękny prezent. Jednak w gruncie rzeczy bezużyteczny. Obiecuję ci, że ode mnie dostaniesz coś jeszcze piękniejszego i oczywiście praktycznego.- powiedział cicho Ron,  po czym pochylił się nad nią jeszcze bardziej i zaczął ją nieudolnie całować. Jego dłoń powędrowała do szyi, drugą obejmował jej talię. Chcąc pogłębić pocałunek, wdusił ją w siedzenie fotela. Usta chłopaka łapczywie pożerały bezbronne malinowe wargi Hermiony. Ron ze wszystkich sił próbował robić to romantycznie i namiętnie, jednak nie mając zbyt dużego doświadczenia w tej dziedzinie, zapominał o delikatności. Właśnie wtedy kiedy pocałunek trwał, kiedy on zachłannie kosztował jej subtelnych ust, usilnie próbując, by wszystko było czułe i piękne, ona nie wiadomo dlaczego, przypomniała sobie słowa matki, wyszeptane tuż przed odjazdem 'Jak kochać to tylko z miłości'