Rozdział IV - Niespodzianka...

 Moje kochane Żabki, przepraszam, przepraszam, przepraszam, zawaliłam, weim :(

Rozdział miał być w piątek, ale przeceniłam swoje możliwości i zapomniałam jak dużo pracy, energii i przede wszystkim czasu wymaga szkoła. Naprawdę jest dopiero drugi tydzień, a ja już tonę w nawale prac domowych, kartkówek i sprawdzianów. Oby u was było lepiej!

Dzisiaj postanowiłam olać wszystko i przychodzę do was z nowym rozdziałem, mam nadzieję, że nie zapomnieliście o mnie całkowicie i nie jesteście zbytnio źli. Ale tak na pocieszenie powiem, że tu od spodem duuużo się dzieje, myślę, że się spodoba, przepraszam za błędy i niedopracowanie, ale tu znowu przyczynił się brak czasu. Już niedługo weekend, a więc postaram się nadrobić zaległości co do waszych blogów. 

Następnego rozdziału nie zapowiadam, bo nie chcę znowu zawalić! 

Zapraszam do czytania i dziękuję za wszystkie wyświetlenia i komentarze, jesteście KOCHANE <3

         Reszta podróży minęła jej już bez zbędnych niespodzianek, co prawda musiała wrócić po rzeczy do przedziału, w którym zostawiła swoich przyjaciół, ale ku jej uciesze nie zastała tam Malfoy’a. Siedziała na swoim miejscu przy oknie, skutecznie ignorując głupie uwagi Blaise’a, skierowane pod jej adresem. Nie mogła jednak powstrzymać się od rzucenia kilku kąśliwych słów do Ślizgonów oraz obdarzenia karcącym wzrokiem Rona czy Ginny, kiedy za bardzo się z nimi z pouchwalali. Starała się jednak nie prowokować dyskusji, miała już dość nieprzyjemności jak na jeden dzień. Po niespełna dwóch godzinach, dojechali na miejsce. Hermiona z przyjemnością opuściła pociąg, oznajmiając sobie w duchu, że to była najgorsza podróż do Hogwartu, jaką odbyła w ciągu tych sześciu lat. Niestety Ron, Harry i Ginny, nie podzielali jej zdania, głośno narzekając, że tak miła podróż trwała wyjątkowo krótko.

 Mimo, że wszyscy dawno wysiedli już z pociągu i mozolnie ruszali w kierunku czekających na nich powozów, nigdzie nie było widać chłopaka z platynową czupryną na głowie, zawsze górującego nad niskimi dzieciakami. Hermiona, mimo, że nieświadomie, to przeszukiwała wzrokiem prawie już pusty peron. W jej naturze leżała wszędobylska ciekawość, dlatego tak uporczywie pragnęła dostrzec Malfoy'a. Gdzieś w głębi, głębokiej głębi swojej duszy, odczuwała pewien niepokój. Martwiła się, bo przecież to ona rozmawiała z nim jako ostatnia, to ona zostawiła go samego, w takim stanie. A jak sobie coś zrobił? Albo komuś? Przenajróżniejsze scenariusze przechodziły jej przez głowę. Ale to jest Malfoy, przecież to nie w jego stylu, zbyt dużo dumy, zbyt dużo Malfoy'owskiej krwi. Z tą myślą szła w kierunku powozów, już w trochę lepszym humorze. Cieszyła się, że w końcu jest tylko ze swoimi przyjaciółmi. Gdy już byli na miejscu zapytała dla pewności:

-Jedziemy sami, bez żadnych nieproszonych gości? -zapytała akceptując mocno dwa ostatnie wyrazy.

-Może czas popracować nad swoimi uprzedzeniami? -odpowiedziała jej Ginny z uśmiechem na twarzy.

-Może jestem trochę staroświecka, ale wciąż dzielę ludzi na przyjaciół i wrogów- żachnęła się Hermiona. Chciała powiedzieć jej znacznie więcej, ale tym razem się powstrzymała, widząc jak wielu ludzi im się przysłuchuje.

-Kochanie nie bądź taka, spróbuj chociaż czasem ich posłuchać, to naprawdę świetni ludzie, nie wiem dlaczego wcześniej tego nie odkryliśmy- wtrącił się Ron, jak zwykle nie wnosząc nic mądrego do konwersacji. Jego słowa jeszcze bardziej rozzłościły Gryfonkę. Nie mogła zrozumieć, gdzie podziali się jej starzy, dobrzy przyjaciele.

-Wszystko przyjdzie z czasem, ale teraz czas wsiadać, chyba nie chcecie iść do zamku piechotą? -rzekł Harry, chyba jako jedyny rozumiejąc chociaż po części swoją przyjaciółkę. Posłusznie wsiedli do środka, kończąc przy tym ten drażliwy temat. Kiedy mieli już zamykać drzwi, by w spokoju dojechać do Hogwartu, ktoś energicznie zastukał w szybę i wszedł do środka. Ku uciesze wszystkich, prócz Hermiony, był to Blaise Zabini. Uśmiechnięty chłopak do zajął sobie miejsce między Harrym a Ginny.

-Mogę się dosiąść?- zapytał, nie czekając wcale na odpowiedź -szukałem wszędzie Draco, reszta już pojechała. Możecie czuć się zaszczyceni, bo kilkanaście powozów, wypełnionych po brzegi pięknymi dziewczynami, oferowało mi miejsce, a ja jednak wybrałem wasz. -kontynuował z udawana powagą, co wywołało śmiech u większości z nich.

-I gdzie jest Draco?- zapytała Ginny.

-I myślisz, że mogę udzielać takich informacji każdej jednej fance?

-Ja jestem 'każda jedna'? No wypraszam sobie!- krzyknęła Ruda, próbując zmusić się do srogiej miny.

-No dobra Tobie mogę powiedzieć, ale wy nie słuchajcie!- powiedziawszy to, popatrzył się znacząco na pozostałych- A niech mi tam, wam też powiem! Otóż Draco załatwia teraz bardzo, bardzo ważne sprawy, wagi prywatnej, a mianowicie…. myśli.- mówił Blaise komicznie przy gestykulując.

-Nie wiedziałam, że on potrafi myśleć! -odpowiedziała mu w momencie zirytowana Hermiona, na co Ron przewrócił tylko oczami, Ginny głęboko westchnęła, a Harry udawał, że nie słyszał tego co przed chwilą powiedziała. Blaise'a natomiast rozbawiły te słowa. Jak zawsze pełny życia i humoru chłopak miał już przygotowaną odpowiedź:

-W sumie masz rację, też nie jestem tego pewny, ale on tak dobrze potrafi kłamać, że nawet JA uwierzyłem w tę bajeczkę o 'potrzebie czasu, aby wszystko sobie przemyśleć'. Niby o czym ma myśleć, co prawda, jest kilka ładnych sztuk, które wyrobiły się przez wakacje nie do poznania, ale tu się nie ma nad czym zastanawiać.- trajkotał jak nakręcony Zabini, podobnie jak miała w zwyczaju Ruda. Oboje potrafili świetnie opowiadać i odgrywać scenki, każdy z nich z pewnością byłby genialnym aktorem. Jednak w tym momencie kasztanowo włosa Gryfonka, nie miała czasu by się nad tym zastanowić. Obecnie myślała tylko o tym, gdzie i co robi teraz Malfoy. Czyżby nie tylko ona przechodziłam ciężko ten okres zmian, jakie ostatnio nastąpił, czy on tez pragnie przemyśleć sobie dzisiejsze zajście w najdrobniejszych szczegółach, ale czy to by nie oznaczało, że on ma uczucia? Co on właściwie teraz robi, to wszystko jest tak bardzo nie w jego stylu. Może on naprawdę się zmienił, a ona mu to, wszystko tak bardzo utrudnia. Nie mogła znieść tego, że po raz kolejny już dzisiaj, nie znała ani jednej  odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Zastanawiała się gorączkowo co takiego kryje znowu Draco Malfoy. Ta myśl, nie dawała jej spokoju.

 -Oczywiście, że najładniejsze sztuki są w tym przedziale!- powiedział Blaise z szerokim uśmiechem na twarzy.

-Wiedziałam, że tak o nas myślisz, prawda Hermiono?- zapytała rozradowana Ginny, którą wyraźnie ucieszyły słowa Ślizgona.

-Nie chciałbym was urazić, ale tak się składa, że miałem na myśli Harrego i Rona, no przykro mi, nie tym razem. -Powiedział jak zwykle wesoły Blaise. Po tych słowach Harry i Ron się rechotali tak głośno, że nie słychać było nawet prychnięć i wzdechnięć Hermiony. Ginny udawała oburzoną, ale ledwo powstrzymywała  śmiech. A Blaise dumny jak paw siedział ,wykrzywiając usta w tryumfalnym uśmiechu. Mimo, że powóz jechał tylko kilkanaście minut, Hermionie, wydawało się, że podróż jeszcze nigdy nie trwała tak długo. W końcu jednak dojechali na miejsce. Wysiedli i zamierzali do wrót zamku. Gryfonki i jeden Ślizgon  wlekli się prawie na samym końcu tłumu. Nikomu nie spieszyło się do szkoły, każdy chciał do ostatniej chwili wykorzystać błogą wolność. Jedną z nielicznych osób, która wolała być już w zamku i to nie z powodu burczenia w brzuchu, była Hermiona. Szła czym prędzej przed siebie, chcąc znaleźć się już w murach ukochanego Hogwartu  i poczuć klimat jaki daje ta czarodziejska szkoła. Z tyłu za nią szli Harry, Ron, Ginny i Blaise, głośno żartując. Gdzieś na samym przedzie widać było górujące nad innymi głowy Parkinson i Goyle'a, ale brakowało wśród nich, zawsze nieodłącznego- ślizgonskiego księcia Malfoy'a. Mimo iż Gryfonka nie chciała go widzieć, niepokój wciąż gościł w jej sercu. Żałowała tego co dzisiaj się wydarzyło, miała ogromne pretensje do siebie, nie potrzebnie wchodziła mu w drogę. Maszerowała teraz szybko, żeby być z dala od swoich przyjaciół.  Po drodze spotkała siostry Patil i Cho Chang, sprytnie odwracając wzrok, by uniknąć ich towarzystwa. Drogę zagrodził jej jednak ktoś zupełnie inny. Podniosła głowę wysoko, by zobaczyć, kto śmie jej przeszkadzać i ujrzała przepiękne oblicze Dann'ego Scotta, Krukona w jej wieku. Trochę wyprowadzona z równowagi tym widokiem, zrezygnowała z zamiaru nakrzyczenia na niego i po krótkiej chwili zdołała wydusić tylko krótkie:

-Hej!

-Cześć Hermiona, czemu idziesz sama? -zapytał Dann, jak gdyby nigdy nic. Hermionę zaskoczył fakt, że chłopak zna w ogóle jej imię, przez 6 lat nauki w jednej klasie, nie zamienił z nią nawet dwóch słów i to nie dlatego, że jej nie lubił czy coś w tym rodzaju, po prostu nigdy nie było okazji, zawsze jakoś chodzili różnymi drogami. A może Dann był zbyt rozchwytywany, żeby mieć możliwość zwrócenia na nią uwagi? Był to bowiem jeden z najprzystojniejszych chłopaków w szkole. Duma Ravenclow’u i idol wielu pustych nastolatek. Jednak w przeciwieństwie do Malfoy’a, Blaise’a , McLaggena czy nawet Harrego, naprawdę zasłużył na ten tytuł. Był przystojny, w przeciwieństwie do Malfoy’a, inteligentny nie tak jak Blaise, skromny i naturalny, a nie próżny niczym McLaggen i był uwielbiany, ponieważ był sobą, w przeciwieństwie do Harrego, który gdyby nie swoja sława, byłby całkowicie zwyczajnym chłopakiem. Dann Scott miał 'to coś'. Chociaż usilnie twierdził, że jest przeciętny, tłumy zakochanych w nim dziewczyn, zaprzeczało jego teorii. Opinia, jaką cieszył się w szkole mówiła ze byłby idealnym kandydatem na chłopaka dla każdej dziewczyny. Wysoki, przystojny, utalentowany i  czarujący czarodziej półkrwi, a przy tym  pewny siebie człowiek. To naprawdę rzadkość, może właśnie tym zaskarbił sobie uznanie tylu ludzi. Hermiona słyszała o nim jeszcze, że podobno lubi go nawet niezłomna profesor McGonagall. Osobiście wierzyła w tę teorie, bo niejednokrotnie była świadkiem mniej rygorystycznego traktowania lubianych przez nią uczniów. Cieszył się on u niej podobnymi przywilejami co najwybitniejsi Gryfoni, a to był już zaszczyt. Z otępienia wyrwało ją mocne szturchnięcie w ramię. Natychmiast odwróciła się, by zobaczyć, co właściwie się stało. Ale ujrzała tylko plecy jakiegoś piątoklasisty i ciche słowa wyszeptane pod nosem:

-Tak, stańcie sobie na środku i rozmawiajcie! Zakochani…- dopiero teraz uświadomiła sobie, że od kilku dobrych chwil musi stać bez ruchu, pogrążona we własnych myślach. Zupełnie już zapomniała, o co zapytał ją Dann.

-Przepraszam, ale możesz powtórzyć co mówiłeś? -powiedziała nieśmiało i ruszyła za tłumem. Krukon uśmiechnął się do niej lekko, nie tak sztucznie jak to ma w zwyczaju robić Blaise, ale naturalnie i czarująco, po czym powtórzył pytanie. Skrępowana swoim zachowaniem Gryfonka, starała się teraz jak najlepiej odpowiedzieć.

-W zasadzie to chciałam możliwie najszybciej dotrzeć do zamku, a z Ronem i Harrym to zdecydowanie nie byłoby możliwe. A ty? -odpowiedziała nieznacznie naginając prawdę.

-Chciałem być sam, to jednak nasz ostatni rok w Hogwarcie, mamy o czym myśleć. Ale jeśli chcesz być pierwsza w Hogwarcie to chodź tędy- powiedział pokazując dłonią w kierunku wąskiej dróżki.

-Czy ja wiem, wolę raczej klasyczne rozwiązania...

-Nie zawsze to co nieznane jest gorsze. -wyszeptał patrząc na nią z oczekiwaniem.

Nie była takim typem, jak połowa dziewczyn w szkole, które na samą myśl o spędzeniu chociażby najkrótszej chwili z jakimś przystojniakiem, dostają napadu euforii, jednak tymi słowami ją przekonał. Po przeżyciach dzisiejszego dnia, nic nie było w stanie jej już zaskoczyć. Chodź takie decyzje nie były w jej stylu, chciała z nim pójść, może przez to, że jego wizerunek nie pozwalałby zrobić jej krzywdy, a może po to, żeby wzbudzić zazdrość Rona i zainteresowanie pozostałych przyjaciół. Rozejrzała się dookoła chcąc zobaczyć gdzie oni są. Ujrzała ich na końcu całej  gromady. Stali i rozmawiali w najlepsze z pozostałymi Ślizgonami, pewnie nawet nie zauważając, że odeszła. Zdecydowana odwróciła się do Danna i poszła we wskazane przez niego miejsce. Na oczątku wydawało jej się, że nie otrzebuje towarzystwa, ze woli być sama, ale teraz, gdy nie może liczyć na swoich przyjaciół, a tak bardzo ich potrzebuje, rozmowa z kimkolwiek byłaby zbawieniem. Bała się tylko, że Krukon okaże się zbyt natarczywy, złapie ją za rękę lub będzie chciał coś więcej. Nic takiego się nie stało. Scott okazał się świetnie wychowanym, inteligentnym czarodziejem. Nie dość, że nie próbował być sztucznie miły czy wścibski, to przez większość drogi nie odezwał się ani słowem, jakby czując, że tego właśnie potrzebuje dziewczyna. Błogą ciszę przerwała jednak Hermiona:

-Przepraszam- powiedziała cichutko, zatrzymując się na chwilę tak, by patrzeć mu prosto w oczy.

-Naprawdę widzę, że chcesz być sama, z dala od jakichkolwiek pytań i osób...

-Inteligentny-pomyślała Gryfonka

-Dlatego Cię tutaj zabrałem, nic od Ciebie nie wymagam, nie masz mi za co dziękować, a tym bardziej przepraszać. Też chciałem być po prostu sam. -powiedział jej to w całkowicie naturalny sposób, lekko się przy tym uśmiechając. Hermionę zaskoczyły te słowa, skrytykowała się w myślach za to, że jeszcze przed chwilą bała się o to co może się stać, a może opinia prawdziwego przystojniaka tak na nią podziałała, że podświadomie chciała żeby się coś stało? Tak żeby zdenerwować Rona i resztę? Teraz nie wiedziała co mu odpowiedzieć, język utkwił jej w gardle od pierwszego spotkania z nim dzisiaj, mało kto tak na nią działał. Onieśmielenie wszechwiedzącej panny Granger to prawdziwy wyczyn.

-To znaczy, że jednak mam za co Ci dziękować, wyświadczyłeś mi ogromną przysługę.

-Zmieniłaś się Hermiono, nie taką Cię pamiętam.

-A ja nie przypominam sobie żebyś kiedykolwiek mógł mnie bliżej poznać.

-Masz rację, gdzie moje maniery, Dann Michael Scott, a pani?- powiedział to wyciągając w jej kierunku dłoń.

-Hermiona Jean Granger- odpowiedziała lekko rozbawiona podając mu dłoń. Ten ujął ją i pocałował w wierzch. Gryfonka rozbawiona całą sytuacją głośno się roześmiała, a już za chwilę oboje maszerowali wąską drążka śmiejąc się przy tym wniebogłosy. Całe zajście bardzo rozluźniło atmosferę, Hermiona bez przeszkód rozmawiała z Dann’em na wszystkie możliwe tematy. Naprawdę zdumiała się, jak wiele ich łączy. Krukon był dokładnie taki, jak o nim mówiono, miły, sympatyczny, inteligentny, zabawny, obyty i nieziemsko przystojny. Resztę drogi spędzili śmiejąc się i wymieniając swoje poglądy. Podróż trwała jednak stanowczo zbyt krótko, by mogli w pełni nacieszyć się swoim towarzystwem. W mgnieniu oka dotarli do małych drewnianych drzwi, znajdujących się zapewne w północnym skrzydle zamku. Hermiona znała tą drogę, było to jedno z tajnych wyjść z zamku, z których korzystali tak często razem z Harrym. Weszli do środka nie, zastanawiając się ani przez chwilę. Kontynuowali swoją rozmowę aż do momentu, w którym znaleźli się przed drzwiami Wielkiej Sali. Tak jak zapewniał Scott, byli tam pierwsi  przed wszystkimi. Weszli do pustej sali, w zasadzie prawie pustej, ponieważ przy stole należącym do Ślizgonów  siedział pewien blondwłosy chłopak. W pierwszej chwili zajęta rozmową Hermiona nawet go nie zauważyła, kiedy jednak rozejrzała się nieznacznie po sali, zamarła w bezruchu. Nie spodziewała się go zobaczyć akurat teraz. Dzięki rozmowie ze Scott’em prawie całkowicie zapomniała o wydarzeniach dzisiejszego dnia, wyluzowała się do tego stopnia, że nie pamiętała nawet o kłótni z Malfoy’em. Po szybkiej burzy mózgu doszła do wniosku, że powinna go zignorować i jak gdyby nigdy nic usiąść do swojego stołu. Ślizgon podniósł tylko głowę, obdarzył ich obojętnym spojrzeniem i wrócił do dawnej pozycji. Dann jak zwykle doskonale wyczuł sytuację i nie pozwolił jej dłużej stać jak posąg w jednym miejscu. Doprowadził ją do stołu Gryfonów, a już za chwilę pojawiły się pierwsze grupy uczniów, zapewniając całą salę. Krukon rzucił jej kilka słów na pożegnanie, wspominając coś o ‘zobaczeniu się później i dokończeniu rozmowy’ oraz o ‘ujmującym usposobieniu’, ale tego już nie usłyszała, rozkojarzona odpowiedziała mu tylko skinieniem głowy i uśmiechem. Pragnęła jeszcze raz ujrzeć blond włosy oblicze TAMTEGO Ślizgona, sama nie wiedziała dlaczego, ale po prostu musiała go to zrobić. Wkrótce jendak obok niej zajęli miejsca Harry, Ginny i Ron,  który wpierw musiał wyrazić swoje zdenerwowanie, spowodowane nagłym zniknięciem Hermiony. Ta nie zdążyła nawet wyjaśnić co właściwie się stało, bo profesor McGonagall właśnie wstała by przemówić. Po raz pierwszy od sześciu lat, to McGonagall,  nie Dumbledor, rozpoczynała przemową rok szkolny, to już nie było to samo co kiedyś, ale nikt oprócz Hermiony, nie zdawał się tego zauważać. Każdy z utęsknieniem spoglądał w kierunku pustego stołu, oczekując kiedy nadejdzie wreszcie czas upragnionej kolacji. Wcześniej jednak, nadszedł czas na przydzielanie pierwszoriczniaków. Przez środek wielkiej sali niespiesznie przeszli nowi uczniowie. Każdy z nich ostrożnie stawiał kroki, a w ich oczach można było odczytać naprzemiennie strach i ekscytację. Wszycy z obecnych na sali doskonale znali te uczucie, to niezaprzeczalnie jeden z najważniejszych dni w życiu czarodzieja. W tym roku pierszoroczniaków było zdecydowanie więcej, niż w latach ubiegłych, dlatego przydzielanie trwało i trwało. Kiedy jednak Barbara White trafiła do Ravenclowu, Drew Woork do Hufflepuffu i Martin Zeidth do Gryffindoru, uroczystość była już skończona, a przynajmniej każdy tak myślał. Uczniowie pełni emocji oczekiwali pojawienia się świeżych potraw, jednak nowa dyrektor szkoły zajęła powtórnie głos.

-Cisza! Dziękuję wszystkim za uwagę, serdecznie witam nowych uczniów i chciałabym od razu uczulić całą resztę, by być otwartym na pomoc. Nie zapominajcie jak wyglądały wasze pierwsze dni w szkole. Ostrzegam, że wszystkie przejawy wrogości pod tym względem, będą surowo karane. Prefektami pozostają niezmiennie osoby wybrane przez profesora Dumbledora. Rolę prefektów naczelnych będzie pełnić tak jak uprzednio panna Hermiona Granger i pan Dracon Malfoy- fala oklasków zalała na chwilę całą salę, szczególnie stół Slytherinu starał się narobić jak najwięcej hałasu, by podkreślić swoją aprobatę, co do podjętej decyzji- Nauczycielem obrony przez czarną magią zostaje pan Georgy Blaid, przywitajcie go serdecznie- gdy wspomniany wcześniej profesor Blaid wstał by się ukłonić, znów rozbrzmiały oklaski, jednak tym razem mniej entuzjastyczne i cichsze. W tym momencie Hermiona po raz pierwszy dzisiaj przyjrzała się nauczycielom. Nowy mistrz obrony przez czarna magią okazał się być niskim, grubszym brunetem podeszłym wieku. Wydawał się być surowy i wymagający. W oczach większości uczniów od razu wzbudził szacunek i dystans, ale również rozczarowanie u żeńskiej części szkoły, która liczyła, że będzie co najmniej tak przystojny jak Lockhart.  

- Moi drodzy państwo, mam jeszcze jedną bardzo ważną wiadomość. Otóż w tym roku, z racji zmiany dyrektora szkoły, zostaliśmy zmuszeni do przyjęcia nowego nauczyciela transmutacji- po tych słowach w sali, zaczęły pojawiać się ciche szepty. Nikt nigdy nie przypuszczał, że Mcgonagall może zrezygnować, spodziewano się, że będzie nauczać chyba aż do końca życia. Każdy spekulował kto taki ją zastąpi, czy będzie to kolejna kobieta, czy może jakiś mężczyzna. Nie musieli trwać długo w niewiedzy, ponieważ dyrektorka szkoły kontynuowała:

-Nowym nauczycielem transmutacji będzie pan Robert Granger. –po tych słowach cała sala na moment zamilkła. Uczniowie zastanawiali się, czy aby na pewno dobrze usłyszeli nazwisko profesora. Każdy znał najwybitniejszą uczennicę w szkole- Herminę Granger, każdy wiedział również, że jest ona mugolaczką, a nazwisko Granger nie jest związane z żadną czarodziejską rodziną. Teraz wszyscy zwrócili się w kierunku Gryfonki z pytającym wzrokiem, jakby oczekując od niej jakichś wyjaśnień. Hermiona jednak była niemniej zaskoczona całą sytuacją co reszta. Jej zakłopotanie trwało dłuższą chwilę, ponieważ nowy nauczyciel, domniemany pan Granger nie pojawiał się. Czas dłużył się nieubłaganie, na sali nie panowała już cisza, ale głośny harmider, spowodowany przez dyskutujących . Spora część uczniów zadawała teraz otwarcie pytania skierowane do Hermiony, ta jednak popatrzyła się pytająco na profesor McGonagall i ignorowała wścibskich kolegów. Zauważyła tylko, że nawet sam Malfoy patrzył się na nią z zainteresowaniem. Sama nie wiedziała dlaczego, ale była ciekawa jego reakcji na to wszystko. Po chwili w drzwiach pojawił wysoki, przystojny blondyn, prawdopodobnie w średnim wieku o ostrych rysach twarzy i błyszczących ciemnych oczach. Gdyby nie to, że został już wcześniej zapowiedziany, wszyscy na pewno pomyśleliby, że to jedna z tzw. ‘gwiazdeczek ministerstwa’ które po prostu są i pozują do zdjęć. Robert Granger zdecydowanie bardziej niż Lockhart pasował na okładki magazynów dla pań, był niezaprzeczalnie urokliwym mężczyzną. Kroczył przez środek Wielkiej Sali z wrodzoną gracją i majestatem, a tłumy młodych czarownic wodziły za nim maślanymi oczami. Niemalże było widać, że musi pochodzić z czystokrwistej rodziny. Kiedy wreszcie dotarł do stołu dla nauczycieli, McGonagall dokończyła

-A więc profesor Granger jest wybitnym czarodziejem w wielu dziedzinach –mówiła jakby troszeczkę onieśmielona lub wyprowadzona z równowagi, co było do niej zupełnie niepodobnme. Zresztą nie tylko na nią podziałał urok osobisty mężczyzny, również pani Pomfrey i  pani Hooch starały się delikatnie poprawić swoje fryzury- Przyjechał do nas z  Holandii, wraz z córką, która będzie z wami uczęszczała do siódmej klasy. Przedstawiam wam Jade Florence Granger!- w tym momencie niewiadomo skąd pojawiła się piękna  blondwłosa dziewczyna o wygładzie modelki, ta sama, którą Hermiona spotkała w pociągu. Znowu wezbrały podekscytowane głosy, ale teraz w większości pochodzące od męskiej części uczniów. Każdy chciał wyrazić swój zachwyt nad urodą nowej uczennicy i pochwalić się tym z innymi. I tym razem Hermiona nie mogła powstrzymać się przez popatrzeniem na stół Ślizgonów. Nie robiła tego świadomie, sama nie wiedziała dlaczego. Jednak Malfoy wydawał się być niezainteresowany  całą sytuacją, co Hermiona z niewiadomych powodów przyjęła z ulgą.

-Dzisiaj, po raz pierwszy w historii naszej szkoły, tiara przydzieli czarownicę, która nie jest pierwszoroczna. Zaprasza cię tutaj- powiedziała Minewra i wskazała dłonią na stojące przed nią krzeszło. Dziewczyna posłusznie podeszła do stołka. Również w jej ruchach można było zobaczyć ten niebywały wdzięk i grację, co u jej ojca. Jade była naprawdę piękna, piękniejsza od wszystkich dziewczyn w szkole, piękniejsza od wszystkich znanych im dziewczyn, naprawdę żadna nie mogła się z nią równać.

Kiedy usiadła i nałożyła tiarę na głowę, każdy zaczął zastanawiać się do jakiego domu zostanie przydzielona. Część stawiałaby na Hufflepuff, ponieważ z reguły to tam jest najwięcej ładnych dziewczyn, jednak Krukoni uparcie twierdzili, że taka osoba, jak ona nadaje się tylko i wyłącznie do Ravenlowu, większość jednak podświadomie stawiałaby na Gryffindor, nie byłoby to nic nadzwyczajnego, w końcu już jedna Granger tam jest. Po długiej chwili napięcia tiara wykrzyknęła głośno:

-SLYTHERIN!