Rozdział VII - Więcej niż tysiąc słów....

 Rozdział trochę dłuższy i troszkę bardziej rozbudowany, powoli zaczyna się coś dziać, jednak jeszcze nie tutaj.  Kochani przed nami jeszcze dużo, dużo akcji, ale wszystko zmierza w dobrym kierunku. Dziękuję, że jesteście ze mną, naprawdę komentarze i wyświetlenia są bardzo motywujące.

Ze spraw organizacyjnych powiem wam, że zaktualizowałam listę blogów czytanych przeze mnie i staram się je na bieżąco odwiedzać. Jeśli chcecie bym powiadamiała was o rozdziałach to dajcie znać w komentarzach :)

Dziękuję, że jesteście... 

Vanillia :*

Tego dnia obiad smakował lepiej niż zwykle. Rolada serowa ze szpinakiem i muszelki makaronowe znajdowały miejsce praktycznie na każdym talerzu. Nawet Hermiona co prawda niechętnie, by zademonstrować swoje poglądy odnośnie wykorzystywania skrzatów, nałożyła sobie dokładkę. Chciała jak najszybciej zjeść i odejść od stołu, który bez towarzystwa Rona i Harrego, nie był już tak atrakcyjnym miejscem. Właśnie tego najbardziej jej brakowało i musiała się do tego przyznać przed samą sobą. Przez sześć lat pobytu w Hogwarcie, niejednokrotnie się już kłócili . Bywało tak, że nie odzywała się do Rona, rzadziej do Harrego, czasem to oni obrażali się na siebie nawzajem. Zawsze jednak spór szybko się kończył i wszystko znów było jak dawniej. Tym razem najprawdopodobniej też tak będzie, za kilka dni znowu będą najlepszymi przyjaciółmi, będą rozmawiać o wszystkim, ciągle będą razem. Tylko, że tym teraz nie będzie już tak łatwo. Są coraz starsi, dojrzalsi, błędy przez nich popełniane nie są już tylko małymi pomyłkami, ale dużymi wykroczeniami, kłótnie coraz bardziej bolą, a rany o wiele wolniej się goją.

Wstała od stołu, by czym prędzej opuścić Wielką Salę, głowa bolała ją od namolnego trajkotania Parvati i Milly, które musiały wnikliwie podsumować pierwszy dzień w szkole. Z tego co zdołała zauważyć prawie nikt nie skończył jeszcze obiadu, gdyż korytarz wydawał się być pusty. Energicznym krokiem zmierzała w kierunku schodów, chcąc wykorzystać brak tłumów, do szybkiego przedostatnia się do Pokoju Wspólnego. Marzyła o tym by zatopić się we wnętrze ulubionego fotela przy kominku i poczytać na odprężenie coś lekkiego. Korytarz jednak okazał się nie być opustoszały, prawie na samym końcu przy schodach można było dostrzec wysoką postać o długich blond włosach. Hermiona już po chwili rozpoznała w niej Jade, bo przecież nikt inny nie porusza się z taką gracją i lekkością. Chcąc skorzystać z okazji i zapoznać się z dziewczyną przyspieszyła kroku i zawołała:

-Jade! -dziewczyna odwróciła się natychmiastowo.

-Przepraszam chciałam tylko oficjalnie ci się przedstawiać. Jestem Hermiona Granger. -powiedziała i wyciągnęła do niej dłoń. Dziewczyna odwzajemniła uścisk i lekko się uśmiechnęła.

-Miło mi, jestem Jade Granger.

-Chciałam ci pogratulować eliksiru jaki uwarzyłaś na ostatnich zajęciach, byłam naprawdę pod wrażeniem -dodała Hermiona by podtrzymać rozmowę

-Ahh... dziękuję. Nic takiego. Twój również był bardzo dobry- kontynuowała Ślizgoka z akcentem wyszlifowanym do perfekcji. Język jakim posługiwała się Jade nie przypominał łamanej angielszczyzny Fleur, ale raczej rodowitego Anglika, niemalże nie dało się poznać, że dziewczyna nie jest stąd.

-Jak podoba ci się szkoła? Jak wrażenia po pierwszym dniu? Bardzo przerażona? Ja osobiście byłam raczej zafascynowana, ale każdy odczuwa to inaczej, prawda? -Gryfonka ewidentnie wczuła się w rolę, na temat szkoły i nauki mogłaby rozmawiać godzinami.

-W zasadzie jest dobrze. Adekwatnie do tego czego oczekiwałam. -Jade mimo, że odpowiadała grzecznie, to nie zdawała się być zainteresowana rozmową. Jednak Hermiona nie dawała za wygraną, nowa koleżanka wydawała jej się być niezwykle interesująca, dodatkowo przecież obiecała McGonagall, że będzie jej pomagać.

-A jaka była twoja poprzednia szkoła? -Gryfonka zapytała nie ukrywając zainteresowania.

-Wybacz, ale muszę już iść. -odpowiedziała powoli wchodząc po schodach, najwyraźniej się gdzieś śpiesząc.

-Zdaje się, że idziesz w złym kierunku, lochy są na dole! -krzyknęła za nią lekko się uśmiechając, przypomniawszy sobie swój pierwszy dzień w szkole.

-Yyy... No tak... Dzięki. - odrzekła niechętnie zbiegając na dół po schodach. I już po chwili nigdzie nie było widać jej pięknych blond włosów. Mimo tego, że Hermiona nie zdążyła jeszcze poznać Jade, pierwsze wrażenie jakie na niej wywarła było pozytywne, zdawała się być sympatyczną, dobrze wychowaną i przede wszystkim mądrą czarownicą. Intrygowała nie tylko olśniewającym wyglądem, miała w sobie coś niezwykłego, Gryfonka nie do końca wiedziała co to było, ale nie do końca pasowało jej to do nieskazitelnego wizerunku nowej uczennicy. Jednak Hermiona Granger nie byłaby Hermioną Granger, gdyby nie chciała tego odkryć.

…

Było już sporo po dwudziestej, gdy Hermiona skończyła pisać swój esej na historię magii. Zabrała wszystkie rzeczy i schowała do torby, po czym opuściła bibliotekę, w której siedziała od kolacji. Po korytarzach przechadzały się już tylko pojedyncze osoby, żwawo zmierzająco w kierunku swoich dormitoriów. Każdy chciał jak najszybciej znaleźć się w cieplutkim łóżku, by mieć siłę na kolejną porcję lekcji jutrzejszego dnia. Również ona starała się na tyle szybko, na ile pozwalała jej ciężka torba, znaleźć się pod portretem Grubej Damy. Chciała wreszcie porozmawiać z Ginny, poruszyć temat, który nurtuje ją od lekcji eliksirów ona i Malfoy? Nic tu do siebie nie pasowało. Kiedy pomyślała o Malfoy'u przed oczami pojawił jej się obraz z poprzedniego wieczora, znów przypomniała sobie o nieszczęsnym lusterku, a później o tajemniczych odgłosach na siódmym piętrze. Przez chwilę wpadł jej do głowy pomysł żeby iść tam jeszcze raz, przecież obiecała sobie, że sprawdzi co się tam dzieje, a jako prefekt naczelna to jej obowiązek! Dlatego chwilę później nie zważając na ciężką torbę zawieszoną na prawym ramieniu wędrowała w górę po schodach. Znów kierowała się raczej ciekawością, zamiast rozsądkiem, teraz naprawdę było widać jak bardzo się zmieniła przez ten rok. Jednak w tym momencie nie było to istotne, ponieważ czuła, że musi tam iść. Im wyżej się znajdowała, tym mniej osób spotykała na swojej drodze, odgłosy też powoli cichły. W końcu dotarła na siódme piętro, tak jak przypuszczała było puste. Z bijącym sercem podeszła kilka kroków do przodu nie wiedząc czego ma szukać. Świadomość, że jest sama na pustym korytarzu, oddalona od wszystkich o co najmniej dwa piętra, potęgowała jej niepokój. Ostrożnie stawiała każdy krok, rozglądając się przy tym na boki, jak gdyby bała się, że ktoś ukrywa się za obrazami.

-Proszę, proszę! Kogo ja widzę, czyżbyś znów chciała na mnie wpaść? -usłyszała szept za swoimi plecami. Odwróciła się w momencie i zobaczyła osobę, do której należał ten nafaszerowany sarkazmem głos. Malfoy stał oparty o kamienną ścianę z rękami skrzyżowanymi w pasie, a na twarzy widniał nieodłączny drwiący uśmieszek, tak dobrze pasujący mu do charakteru.

-Czego chcesz? Śledzisz mnie, bo boisz się, że coś mi się stanie, a może chcesz mi COŚ ukraść? -odpowiedziała wyraźnie akceptując słowo 'coś'.

-Masz na myśli to? -Malfoy wyjął z kieszeni czerwone pudełeczko i zaczął się nim bawić. -I tak jest bezwartościowe, rzuciłaś na nie wszystkie możliwe zaklęcia, aby nikt nie mógł go otworzyć, to co się martwisz. Ale to przecież oczywiste, musisz chronić taki SKARB, rodzinnych pamiątek trzeba pilnować, szczególnie tych magicznych, prawda? -Mimo ewidentnej prowokacji dziewczyna nie dała wyprowadzić się z równowagi. Wiedziała czym kończą się sprzeczki z Malfoy'em.

-A co twoje zdolności magiczne nie pozwalają ci otworzyć lusterka? Jakie to przykre Malfoy. A teraz oddaj je i nie wchodź mi więcej w drogę. -przewróciła oczami żeby zaznaczyć znudzenie.

-Dlaczego mam oddawać ci coś, co najprawdopodobniej nie należy do ciebie? -Ślizgon dalej kontynuował swoją grę. Sam nie wiedział dlaczego, ale ona działała na niego jak płachta na byka, w jej towarzystwie nie potrafił powstrzymać się od złośliwych uwag czy komentarzy, nie pomagała nawet złożona obietnica. Aby jeszcze bardziej ją rozdrażnić rozpakował eleganckie opakowanie i zaczął bawić się srebrnym lusterkiem.

-Nie mam zamiaru się z tobą użerać! Oddaj mi to, bo...

-Bo co? Poskarżysz się McGonagall? -przerwał jej w pół zdania.

-Dosyć tego! -krzyknęła i wsadziła rękę do kieszeni w poszukiwaniu różdżki.

-Ależ proszę bardzo, jeśli chcesz to sobie to weź- powiedział sarkastycznym tonem, nie ruszając się nawet z miejsca, ale dalej bawiąc się lusterkiem. Hermiona z lekkim wahaniem schowała różdżkę i podeszła te kilka kroków, które ich dzieliły. Momentalnie poczuła zapach ambry zakrapiany nutką frezji i coś na smak pomarańczy. Malfoy najwidoczniej nie miał zamiaru wysilać się na tyle, by wyciągnąć rękę, dlatego sama postanowiła, chociażby siłą odzyskać skradziony przedmiot. Złapała całą mocą za jedną część lusterka i znów to się stało.

Spowolnienie. Uczucie euforii. Przyspieszona praca serca. Magia.

Uczucie błogości jakie ich ogarnęło trwało zaledwie jeden moment. Już po chwili każde z nich odskoczyło w przeciwnym kierunku. Tym razem Hermiona nie pozwoliła upaść lusterku na ziemię. W tym samym czasie obie strony srebrnego skarbu znów bezpowrotnie się zatrzasnęły, a w głowach tych dwojga ludzi pojawiało się nurtujące pytanie dlaczego akurat tym razem zadziałało?, którego żadne z nich nie zamierzało wypowiadać. Stali więc w milczeniu, nie bardzo wiedząc co powiedzieć, każde z nich krok po kroku analizowało zaistniałą sytuację. Nagle usłyszeli jakby dźwięk tłoczonego szła, dzięki temu odrobinę orzeźwieli i już po chwili ruszyli, każdy w swoją stronę. Z mętlikiem w głowie, nie patrząc na siebie nawzajem, każdy pogrążony we własnych myślach.

…

W Pokoju Wspólnym Gryfonów przebywało już tylko kilka osób. Na szczęście dla Hermiony nie było tam ani Harrego, ani Rona, szczególnie ten drugi był teraz ostatnią osobą, którą chciała widzieć. Powtórnie omiotła wzrokiem pomieszczenie, jednak i tym razem nigdzie nie dostrzegła Ginny. Po ciężkim dniu, jedyne czego potrzebowała to była rozmowa z najlepszą przyjaciółką. W takich momentach żałowała, że zrezygnowała z przywileju posiadania własnej sypialni. Nie uśmiechało jej się dzielić wrażeniami z Parvati, mimo wszystko była pewna, że nie zaśnie dzisiaj spokojnie, jeśli nie zwierzy się komukolwiek z zaistniałej sytuacji z Malfoyem, ze swoich podejrzeń, podzieli opinią dotyczącą nowych nauczycieli. Prawie niezauważona wślizgnęła się do dormitorium i z trudem dobudzała rudą przyjaciółkę. Ku jej zadowoleniu Parvati jeszcze nie było, dlatego mogły chociaż przez chwilę spokojnie porozmawiać. Znalezienie się w pozycji siedzącej zajęło Ginny więcej czasu niż Hermionie cała poranna toaleta. Kiedy jednak oprzytomniała do tego stopnia, by móc wysłuchać i cokolwiek zrozumieć, Granger zaczęła opowiadać swoją historię. Zaczęła od spotkania z Jade, później o bibliotece i lekcji transmutacji, kiedy jednak miała zamiar poruszyć temat związany z Malfoy’em, nie mogła wydusić z siebie słowa. To było naprawdę do niej nie podobne, to nie była ta sama Hermiona- najmądrzejsza uczennica na roku.

-A co do lekcji eliksirów to… wciąż nie mogę uwierzyć, że jestem w parze z Blaisem. Nie wyobrażam sobie, jak ma wyglądać nasza współpraca. –zahaczyła w końcu o temat drażniący ją od samego początku.

-Oj przestań, nie będzie przecież tak źle, ja jestem z Malfoy’em. –odpowiedziała Ginny ziewając.

-Nie będzie tak źle? Czy ty się słyszysz? Ginny! Ja wszystko rozumiem pojednanie, rozejm, normalna znajomość, ale to już przekracza ludzkie pojęcie. Dlaczego akurat on? –krzyknęła tym razem nie starając się być cicho.

 -Myślałam, że to dobry pomysł. Sądziłam, że jeśli ja nie będę z Harrym, to ty z nim będziesz albo z Ronem. Kiedy zamierzacie się pogodzić? –Weasley’ówna mówiła wciąż spokojnym głosem, jak gdyby rozmawiały o sowach czy cukierkach. Hermiona lekko skrzywiła się na wzmiankę o Harrym, było jej głupio po tym co stało się wczorajszej nocy. Bardzo chciała powiedzieć o tym Ginny, jednak obiecała mu. Okłamywanie przyjaciółki nie było przyjemne, ale nie miała innego wyboru, są ważniejsze sprawy.

-Nie wiem. –odburknęła kończąc temat. Nie miała ochoty mówić jej nic więcej. Mimo celu z jakim tu przyszła, zdecydowała, że o lusterku powiadomi ją kiedy indziej. Wstała z łóżka z zamiarem pójścia do łazienki i przygotowania się do snu. Kiedy na dobre pochłonęła ją zawartość kufra, usłyszała za swoimi plecami:

-Ty nic jeszcze nie rozumiesz. A byłoby dużo łatwiej… -nim jednak zdążyła zareagować i zapytać co właściwie ruda miała na myśli, do dormitorium weszła Parvati, skutecznie udaremniając dalsze rozmowy. Po śmierci Lavender, to właśnie Patil i Milly zajęły się naczelnymi plotkami krążącymi o zamku. Wiedziały wszystko, o wszystkim i o wszystkich, mimo, że niekoniecznie zawsze zgodne z prawdą. Z tego powodu nie dało się z nimi porozmawiać na tematy inne niż te, które same uznawały za godne uwagi. Hermiona szybko wymknęła się do łazienki, pozostawiając obie dziewczyny skazane na swoje towarzystwo.

Kiedy wróciła obie dziewczyny spały w swoich łóżkach, zapalone lampy i brak koszuli nocnej Parvati, świadczyły o tym, że nie tylko dla prefekt naczelnej był to ciężki dzień. Zgasiła światło, przykryła Patil ciepłym kocem i sama położyła się spać, z trudem, próbując wyciszyć rozszalałe myśli. Nie mogła jednak zapomnieć słów Ginny, które wyryły się w jej pamięci. Nie do końca rozumiała o co właściwie jej chodziło. Dręczyło ją również wspomnienie z siódmego piętra. Znowu otworzyła lusterko, znowu z Malfoy’em, znowu poczuła magię, tym razem nie mogła się mylić. Ten przedmiot ewidentnie pochodził ze świata czarodziejskiego- ale jak? Nie może tego tak zostawić, w grę wchodzi jej rodzina. A może Grangerowie…. Nie. To absurdalne. Nie dajmy się zwariować! Wszystko co działo się w tym roku w Hogwarcie przypominało co najmniej jedną z przygód jakie przeżyła w czasie wojny. Od tego czasu naprawdę wiele się nie zmieniło, wciąż wokół niej dzieją się dziwne rzeczy, boryka się z problemami i może ufać tylko sobie. Znów poczuła ogarniającą ją złość, kiedy przypomniała sobie o lekcji eliksirów. Później obronę przed czarną magią i dość nieprzyjemnego nowego nauczyciela, profesor McGonagall, która miała przekazać im wiadomość niecierpiącą zwłoki i dźwięk tłuczonego szkła na siódmym piętrze… Co się dzieje z tym światem. Nie mogąc znaleźć chociażby jednej pozytywnej myśli zapadła w sen.

…

Dni spędzone samotnie w bibliotece lub przy skąpych rozmowach z Ginny mijały bardzo wolno. Od czasu kłótni z Ronem, Hermiona tylko raz rozmawiała z Harrym. Mimo, że brakowało jej przyjaciół, nie zamierzała zbyt łatwo odpuścić. Brakowało jej towarzystwa, żałowała, że tak wiele musi ukrywać przed najlepszą przyjaciółką i nie może z nikim porozmawiać o tajemniczym lusterku. Podobnie jak każdy siódmoroczny uczeń Hogwartu, nie narzekała na zbyt dużą ilość wolnego czasu, popołudnia zazwyczaj spędzała na pisaniu eseji lub studiowaniu potrzebnych lektur, a wieczorami udawała się w ustronne miejsce, by przemyśleć sobie wszystko i choć na chwilę odpocząć od panującego w zamku harmideru. Lubiła siadać sobie na parapecie jednej z wież i obserwować świat za oknem. Wyjmowała wtedy czerwone pudełeczko i próbowała rozwiązać zagadkę kryjącą się za tym magicznym przedmiotem. W wolnej chwili szperała też po wszystkich książkach dostępnych w bibliotece, ale jak do tej pory, nie natknęła się na żadną podpowiedź. Każda jej myśl sprowadzała się do jednego wniosku, że kluczem do rozwiązania zagadki jest Malfoy. Oddalała od siebie tę myśl, nie dopuszczając jej do świadomości i wmawiała sobie, że to tylko głupi zbieg okoliczności. Ale jeśli to jedyny sposób na rozwiązanie zagadki, może warto spróbować? Teraz albo nigdy!

Pewnego razu kiedy bardziej niż zwykle doskwierała jej samotność wybrała się na spacer wraz z Harrym. Korzystając ze słonecznej pogody na dworze udali się na spacer po błoniach. Niestety nie tylko oni wpadli na ten pomysł. Na dworze aż roiło się od biegających pierwszoroczniaków i spacerujących par. To właśnie w takich momentach żałowała, że pokłóciła się z Ronem. Harry okazał się być jednak niezwykle taktowny i jakby czytając w jej myślach, objął Hermionę przyjacielskim ramieniem i szli tak w milczeniu aż do skraju lasu, w poszukiwaniu ustronnego miejsca. Chatka Hagrida zdawała się być pusta, a więc usiedli w pobliżu rozkoszując się ciepłymi promieniami słońca.

-Harry co jest między tobą i Ginny? –wyszeptała przerywając błogą ciszę.

-Nic, a co ma być? –odpowiedział lekko się spinając

-Przecież widzę, nie musisz mnie okłamywać, czy to przez…

-Nie.- przerwał jej w pół zdania- Wszystko jest w porządku, naprawdę- starał się przybrać obojętny wyraz twarzy, ale zamiast tego jego mina przypominała raczej skrajne zmęczenie lub zakłopotanie.

-Czegoś mi nie mówicie Harry, ja to wiem. Ty, Ron i Ginny- powiedziała w końcu to co dusiło ją od samego początku. Już od dawna wyczuła, że coś jest nie tak. Każdy z jej przyjaciół zmienił się po części, a już na pewno zmienił się ich stosunek co do niej.

-Ron to raczej zbyt dużo ci ostatnio nie mówi- próbował złagodzić sytuację i delikatnie zmienić temat. Nie miał zamiaru poruszać tego wątku teraz, to nie był czas i miejsce. Wszystko się przecież wkrótce okaże.

-Nie zmieniaj tematu, proszę cię, chociaż ty bądź ze mną szczery- przybrała ostry ton, podobny do tego, którego używała, gdy wykonywała obowiązki prefekta. Jak zawsze nie znosząca sprzeciwu popatrzyła się mu prosto w oczy, by sprowokować odpowiedź.

-Nie jestem już z Ginny…- wydukał wreszcie i spuścił wzrok na swoje dłonie. Na reakcje nie trzeba było długo czekać, chociaż w pierwszej chwili do Hermiony nie bardzo dotarł sens tych słów, to chwilę potem oboje siedzieli wtuleni, w ten sposób okazując oparcie, jakim byli dla  siebie nawzajem. Żadne z nich nie musiało mówić już nic więcej, wystarczyła sama obecność, by przekazać więcej niż tysiąc słów.

Do szkoły wrócili dopiero późnym wieczorem, kiedy na błoniach nie było widać żywej duszy, a słońce już dawno schowało się na horyzontem. W drodze powrotnej rozmawiali na błahe tematy, Hermiona mimo licznych pytań w jej głowie, nie wróciła więcej do tematu Ginny, chociaż czuła, że to dopiero wierzchołek góry lodowej. Zamiast tego poruszyli temat eliksirów, dowiedziała się, że Harry jest w parze z Jade, natomiast Ron z braku innych możliwości został połączony z Pansy. Póki co nie mieli pomysłu na eliksir, który mają wykonać, podobnie zresztą jak Hermiona, która nawet nie zdążyła się nad tym zastanowić. Rozmawiali również o nowym Granger’ze i jego córce, a później o Blaise’ie i Malofy’u.

…

Piątek był ulubionym dniem większości uczniów, niezaprzeczalnie zwiastował zbliżający się weekend, a tym razem również pierwszy wypad do Hogsmeade. Przy śniadaniu każdy uczeń, nie omieszkał opowiedzieć o tym, co zamierza kupić w Miodowym Królestwie. I tym razem Hermiona nie uczestniczyła w prowadzonych rozmowach, zamiast tego gorączkowo próbowała znaleźć rozwiązanie zagadki eliksiru. Wiedziała, że dzisiejsze popołudnie z pewnością spędzi w bibliotece. Nie mogła przecież liczyć na tego ‘błaznowanego’ Ślizgona, ostatnią rzeczą jaka go obchodziła, było to jakie składniki musi kupić na ‘jakąś tam’ lekcje. Znowu wstała od stołu jako pierwsza, by ruszyć na lekcję numerologii. Wychodząc spotkała Danna, jak zwykle schludnie wyglądający, wysoki, przystojny, z pięknym uśmiechem i tłumem oczu wodzącym za każdym jego ruchem.

-A gdzie się panienka tak śpieszy? –powiedział na przywitanie nonszalanckim głosem

-Nauka wzywa!- również się uśmiechnęła i podeszła kilka kroków. Czuła na sobie ukradkowe spojrzenia innych. Wiedziała, że nie tylko wielbicielki Danna się jej przeglądają, była pewna, że Ron również na moment przerwał posiłek.

-A kiedy można pani skraść odrobinkę więcej czasu, niż teraz? –kontynuował Scott ewidentnie dobrze się bawiąc.

-No nie wiem, czy znajdę jeszcze jakieś miejsce przy tak napiętym grafiku, ale zobaczymy co da się zrobić.- postanowiła również podjąć intrygę. Mimo, iż ledwo opanowała wybuch śmiechu, starała się jak najlepiej grać. Świadomość, że Ron przygląda się całej tej scenie dawała jej niemałą determinację.

-Panno Granger, muszę na chwilę prosić panią i pana Malfoy’a. Zdaje się, że mamy do omówienia bardzo ważną sprawę. –przerwał im zimny głos należący do McGonagall. Hermiona uśmiechnęła się blado na pożegnanie i ruszyła za profesorką. W tym samym momencie od stołu wstał Ślizgon i już po chwili można było wyczuć delikatną woń frezji i ambry. McGonagall zaprowadziła ich do małego pokoju przylegającego do Wielkiej Sali, pomimo, że znajdowało się w dokładnie tym samym miejscu co wtedy, wnętrze w niczym nie przypominało świątecznego wystroju sprzed kilku dni. Nie zdążyli się nawet rozejrzeć po pomieszczeniu, ponieważ dostali polecenie, by zająć miejsca. Posłusznie usiedli na mięciutkiej kanapie, tym razem w kolorze zgniłej zieleni i czekali na dalsze instrukcje. Mimo napięcia i powagi sytuacji, Malfoy nie omieszkał zademonstrować swojego znudzenia, na co Gryfonka zareagowała tylko cichym westchnięciem. Każde z nich modliło się, by dyrektorka wreszcie przeszła do sedna sprawy, gdyż szczytem ich możliwości było siedzenie na tej samej kanapie. Hermiona nie mogła znieść lekceważącego podejścia Ślizgona do obowiązków prefekta i jego charakterystycznych perfum. On nie potrafił wytrzymać spokoju i opanowania Gryfonki oraz przewracania jej kasztanowymi oczami. Profesorka po upewnieniu się, że drzwi są zamknięte również usiadła naprzeciw nim i zaczęła:

-Jak już wiecie, mam wam do przekazania bardzo pilną sprawę, ostatnim razem nie udało mi się dokończyć, ale teraz miejmy nadzieję nic już nam nie przeszkodzi. Od razu muszę was uprzedzić, że do rozwiązania, sprawa pozostaje tajemnicą, a więc proszę, o nie dzielenie się tymi informacjami z przyjaciółmi. Jednak jako prefekci naczelni musicie wiedzieć, że….