Rozdział VI - Choć przychodzi nieznajomy...

Od czego by tu zacząć? Ohh po pierwsze rozdział miał być wcześniej, ale wredne choróbsko mnie zaatakowało i muszę teraz tyle nadrabiać w tej wstrętnej, mugolskiej szkole...

Rozdział ogólnie bardzo, ale to bardzo słaby, naprawdę jedyne co chciałabym wam na jego temat powiedzieć to niestety: nie czytajcie go!  Ale tego nie zrobię i mam nadzieję, że wy też nie, bo cały czas jesteście przy mnie, dziękuję za ogromną liczbę wyświetleń i komenntarzy, 

jesteście najlepsi!

Jeszcze raz przepraszam za jakość, ale pisałam go podczas choroby i zdania mi się nie kleiły po prostu, chociaż robiłam co mogłam! Dodaję dzisiaj na prośbę kochanej Mary Alice, ostatnio mojej weny, siły i muzy jednocześnie :*

Hermiona obudziła się i natychmiastowo podniosła do pozycji siedzącej. Odruchowo spojrzała w stronę okna. Słońce zdawało się już od dłuższego czasu być nad horyzontem. Energicznie wstała z łóżka zła na Parvati, że ta nie ‘raczyła’ jej obudzić i pobiegła do łazienki. Nie minęło nawet pięć minut, a Gryfonka wybiegła z dormitorium jak poparzona. W Pokoju Wspólnym siedziało teraz tylko kilku uczniów, którzy podobnie jak ona stracili rachubę czasu, żadne z nich nie zamierzało jednak biec. Mimo wszystko był to jeden z najbardziej znienawidzonych dni w roku młodych czarodziejów -pierwszy dzień szkoły. Każdy próbował jak najbardziej opóźnić w czasie moment powrotu do lekcji, a co za tym idzie wypracowań, testów i ćwiczeń. Ale Hermiona nie mogła sobie na to pozwolić, nie jako prefekt naczelna szkoły. Biegła teraz po schodach w dół, pokonując po dwa stopnie na raz. Klęła siebie w duchu za swoją lekkomyślność. Doskonale wiedziała co robi, siedząc wieczorem do tak późnej pory. Minęła w pośpiechu grupę młodych Puchońow, zwalniając przy tym nieznacznie,  by odzyskać oddech. Kiedy miała już w końcu przekroczyć próg Wielkiej Sali, usłyszała za sobą wołanie. Odwróciła się z groźną miną, by zobaczyć kto próbuje jej utrudnić dotarcie do celu i ujrzała wysoką sylwetkę Danna.

-Cześć Hermiono, myślałem, że już się nie zjawisz na śniadaniu. - mimo,  że miała na wpół uczesane włosy i niedopięty guzik szaty, wciąż wyglądała cudownie. Wydawała się teraz być taka dziewczęca i słodka. Nie mógł uwierzyć, że to ta sama Hermiona Granger, z którą chodził do szkoły rzez sześć lat.

-Cześć! Przepraszam, bardzo się spieszę i nie zauważyłam cię. -powiedziała, a wyraz jej twarzy stopniowo łagodniał.

-To ja już nie zatrzymuję, na pocieszenie tylko powiem, że spotkamy się za godzinę na transmutacji. - Uśmiechnął się do niej i czekał aż wejdzie do sali.

-W takim razie do zobaczenia! -Krzyknęła na pożegnanie i odeszła rumieniąc się nieznacznie. Sama nie wiedziała dlaczego, ale Dann sprawiał, że czuła się onieśmielona.

Wielka Sala pełna była uczniów, co Hermiona przyjęła z ulgą. Nie mogło być aż tak późno, bo stoły nakryte były jeszcze prawie w całości. Gryfonka szybko odnalazła stół należący do swojego domu i omiotła wzrokiem wszystkie wolne miejsca. Zdecydowała się, że usiądzie z dala od Rona i nie odpuści mu zbyt łatwo, chciała żeby chociaż tym razem się trochę pomęczył. Zajęła miejsce obok Parvati i Milly Jules, które żywiołowo o czymś dyskutowały. Nałożyła sobie odrobinę jajecznicy i nalewała ulubionej kawy, kiedy podeszła do nich profesor McGonagall i wręczyła tegoroczne plany lekcji. Tak jak mówił Dann, pierwszą lekcją była transmutacja, którą Gryfoni mieli mieć wraz z Krukonami. Następnie historia magii, dwie godziny zaklęć i eliksiry ze Ślizgonami. Parvati i Milly zapiszczały z wrażenia kiedy otrzymały swoje plany zajęć, zwabiając na siebie spojrzenia prawie całej sali. Każda z nich podobnie jak Hermiona uczęszczała na lekcje transmutacji, które odbywać się miały z nowym nauczycielem. Tak samo one jak i połowa szkoły, oczekiwały spotkania z intrygującym ‘panem Granger’em’. Żeńska część uczniów była wręcz oczarowana nowym mistrzem transmutacji, dzięki czemu zdobył  już znaczne grono wielbicielek, a Parvati i Milly, zdecydowanie stały na ich czele. McGonagall skarciła je za naganne zachowanie i odeszła z typowym dla nie, srogim wyrazem twarzy. Hermiona znów przyłapała się na zerknięciu w kierunku stołu Ślizgonów. Jednak ani Malfoy'a, ani tej całej Jade tam nie było. Sama nie wiedząc dlaczego,  odczuła lekki zawód na sercu. Właśnie wtedy przypomniała sobie o swojej zgubie. Piękne i tajemnicze lusterko, które miała w posiadaniu dopiero jeden dzień, a już narobiło tyle problemów. Nie miała wątpliwości, że to Draco je zabrał. To by było bardzo w jego stylu. Zawsze wydawało mu się, że jest panem świata i może wszystko, nie pytając o niczyje pozwolenie. Wiedziała, że musi je odzyskać za wszelką cenę. Z tą myślą wstała od stołu, by pójść do dormitorium i przygotować się do lekcji. Zignorowała wołania Rona i otaczające ją szepty, które wskazywały na to, że sprawa z Grangerami wciąż jest tematem numer jeden w szkole. Była już prawie przy drzwiach, gdy usłyszała wypowiedziane głośno i wyraźnie swoje imię i nazwisko, słowa te nie pochodziły od Rona, dlatego mimowolnie się odwróciła. Tuż za nią stała profesor McGonagall, która najwidoczniej skończyła już rozdawać plany lekcji. W tym momencie poczuła też przyjemny zapach frezji skontrastowanych z mocną nutą ambry, nie sądziła jednak by to profesorka używała męskich perfum. Hermiona natychmiastowo przybrała pogodny wyraz twarzy i podeszła do nauczycielki siląc się, by ukryć wcześniejsze rozdrażnienie.

-Pana, panie Malfoy również zapraszam. -dodała po chwili dyrektorka, dziewczyna dopiero wtedy zorientowała się, że znienawidzony przez nią Ślizgon wszedł do sali. Teraz wiedziała od kogo pochodzi roztaczająca się woń perfum. Nie mogła uwierzyć, że znów prawie na niego wpadła.  Mimo, że chciała go unikać, on ciągle pojawiał się dokładnie tam gdzie ona, akurat w tym samym momencie. Malfoy zawsze wchodził jej w drogę, ale w tym roku odczuwała to zdecydowanie częściej niż zwykle. To ją drażniło, nie pozwalało racjonalnie myśleć, bo gdzie nie spojrzała tam pojawiała się rażąco jasna, blond-czupryna górująca nad głowami większości uczniów. Zastanawiała się tylko czy on to robił specjalnie i czy naprawdę sprawiało mu to aż taką przyjemność? No tak, skoro przy wszystkich musiał udawać wielce wspaniałomyślnego przyjaciela, to musiał przecież jakoś odreagować, a tępienie lepszych od niego, to jedno z najukochańszych zajęć. Tylko, że nie wszystko już jest takie same, łatwe jak kiedyś i on się jeszcze o tym przekona.

Ruszyła żwawym krokiem za profesorką, jej myśli zdradzał tylko nieznaczny uśmiech, który pojawił się nieświadomie na twarzy. McGonagall zaprowadziła ich do pokoju przylegającego do Wielkiej Sali. Wnętrze przypominało raczej świąteczny salon niż cokolwiek innego, Hermiona nie wyobrażała sobie do czego mógłby służyć, oprócz pomieszczenia do picia kakao w bożonarodzeniowy poranek. Na środku stał stary mahoniowy stolik z czterema idealnie wyrzeźbionymi nogami. Po jego bokach ustawione były trzy fotele z poukładanymi na nich poduszkami. W rogu pomieszczenia znalazły się ogromne regały z książkami, a całość dopełniał murowany, kamionkowy kominek. Zarówno Draco jak i Hermiona zastanawiali się po co zostali tutaj przyprowadzeni, pierwszą myślą były oczywiście nieodzowne obowiązki prefektów naczelnych, ale dlaczego akurat w takim miejscu?

-Pewnie zastanawiacie się po co was tutaj przyprowadziłam… -nauczycielka jakby czytała w ich myślach -Usiądźcie proszę. -dodała i wskazała zachęcająco na fotele.

-Otóż jak już doskonale o tym wiecie, w naszej szkole zaszły pewne zmiany, mam na myśli tutaj zatrudnienie nowych nauczycieli oraz przybycie do nas nowego ucznia, a raczej uczennicy. Nie ukrywam, że to dla wszystkich nowość i nigdy wcześniej nic podobnego nie miało miejsca, dlatego proszę was, jako prefekci naczelni, od dziś macie obowiązek wspierania panny Jade Granger. Mam na myśli tutaj- pomoc w nauce, odnalezieniu się w zamku i zaklimatyzowaniu w szkole. -Hermiona uśmiechnęła się na te słowa, myśląc o tym, że połowa kolegów jej kolegów z Hogwartu oddałaby różdżki, w zamian za usłyszenie takiego rozkazu. Zastanawiała się czy Draco też myśli o tym samym. On to pewnie doskonale poznał już nową Ślizgoke i to ‘dogłębnie’! Chętnie powiedziała by to na głos, jednak obecność nauczycielki wykluczała taką możliwość.

-Jest jeszcze coś -McGonagall kontynuowała takim tonem jak gdyby dopiero miałaś przejść do sedna sprawy.

-Ooo witam i przepraszam, że tak niekulturalnie przerywam!- W drzwiach stanął blond włosy mężczyzna po trzydziestce. Przystaną na chwilkę, po czym podszedł do dyrektorki i delikatnie musnął ustami jej dłoń. Z pewnością mało kto by nie zauważył rumieńców na jej twarzy i lekkiego zakłopotania w oczach.

-Ahh to pan, bardzo cieszę się, że pan przyszedł -dodała po kilku dłuższych chwilach zawieszenia- Wam już dziękuję, dokończymy kiedy indziej. –skierowała się w stronę prefektów i podziękowała im skinieniem głowy, mimo, że jeszcze przed momentem zdawała się mieć im do przekazania sprawę niecierpiącą zwłoki. Draco i Hermiona wychodzili lekko skonfundowani zaistniałą sytuacją. Gryfonka miała już jednak przygotowany wykład skierowany do Malfoy'a odnośnie skradzionego, bo takie określenie najbardziej tu pasowało, lusterka. Miała nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem i raz na zawsze pożegna się  z tym Ślizgonem, by żyć długo i szczęśliwie, z dala od platynowych włosów, stalowych oczu i drażniącego zapachu ambry. Przecież tak solennie to sobie obiecywała.

Malfoy miał jednak inne plany. Od razu po opuszczeniu małego pomieszczenia, zdającego się być gniazdem starej McGonagall skierował się do wyjścia. Nie miał zamiaru dłużej przebywać w towarzystwie Granger, a tym bardziej przypuszczać jej w drzwiach i udawać przy wszystkich, że teraz są wspaniałymi przyjaciółmi. Ledwo znosił upokorzenie, jakim było codzienne witanie się z Potterem, a co gorsza tym rudym kretynem Weasley'em, ale wiedział, że tak trzeba, siła wyższa…

Ominął dziewczynę bez słowa i wszedł do Wielkiej Sali jako pierwszy. Nie oglądając się na nikogo zajął miejsce, które zdawało się na niego czekać między Pansy i Blaisem.

Hermiona zirytowana zachowaniem Ślizgona wyszła z na korytarz z gromami w oczach. Zdawała się być tak groźna, że połowa pierwszoroczniaków schodziła jej z drogi. Nim się zorientowała już była przed portretem Grubej Damy.

-Krzasnoludki! - wypowiedziała hasło i weszła do środka. Czym prędzej dotarła do dormitorium i rzuciła się na łóżko. Była taka bezsilna, znowu... Nie pamiętała żeby kiedykolwiek wcześniej reagowała na cokolwiek tak emocjonalnie. Nie poznawała siebie samej… Gdzie się podziała stara, spokojna, grzeczna Hermiona?

Nie mając czasu zbytnio użalać się nad sobą, wstała z wygodnego łóżka, spakowała do torby wszystkie potrzebne rzeczy i ruszyła na pierwszą w tym roku lekcję. Jak każdy była ciekawa jaki okaże się nowy nauczyciel transmutacji, jednak chyba jako jedna z nielicznych podchodziła do niego sceptycznie, żeby nie powiedzieć oschle. Osobiście uważała, że nikt nie może równać się w transmutacji z Mistrzyni jaką niewątpliwie jest McGonagall.

Stara sala transmutacji po wojnie nie zmieniła się wcale, co wywołało szczery uśmiech na twarzy dziewczyny, cieszyła się, że chociaż to przypomina stare, dobre czasy. Pod klasą stały dwie grupki Gryfonów i kilkoro Krukonów, z którymi miały odbywać się lekcje. Hermionie wydawało się, że gdzieś pomiędzy nimi ujrzała Danna. Odwróciła szybko wzrok, by przypadkiem nie zachęcić go do podejścia, nie miała ochoty na jego towarzystwo, mimo, że przyjemnie im się razem rozmawiało, strasznie ją onieśmielał, co bywało często kłopotliwe i niezręczne. Na szczęście w porę ktoś inny zawołał jej imię i była to Ginny. Po chwili dołączyli do nich Harry i Ron, jednak Hermiona umiejętnie ignorowała, szczególnie tego drugiego. Nie musieli długo czekać, gdyż punktualnie o 9 drzwi sali się otworzyły, a tłumy uczniów zaczęły napływać do środka, w towarzystwie głośnych okrzyków i wrzawy, powodowanych  głowie przez rozemocjonowane dziewczyny. Każda chciała usiąść jak najbliżej nauczyciela.

Profesor Granger ubrany był dzisiaj w kaszmirową szatę w kolorze granatu przepasaną srebrną wstęgą. Wyglądał niezwykle szykownie, co oczywiście nie umknęło uwadze żeńskiej cześć klasy. Nikt jednak nie miał zamiaru tego komentować, każdy oczekiwał na zabranie przez niego głosu.

-Nie muszę wam się przedstawiać, ani mówić czego będziemy się uczyć w tym roku, liczę na to, że jesteście świadomi tego, że zdajecie w tym roku Owutemy, dlatego oczekuję od was pewnego poziomu umiejętności i wiedzy. -zaczął mówić niezwykle ciepłym, ale i męskim głosem, wbrew pozorom z akcentem opanowanym do perfekcji.

- Jeśli jesteście zdolni zagwarantować mi powyższe warunki, obiecuję, że nasza współpraca będzie owocna i transmutacja nikomu nie sprawi problemów. Jeśli nie, radzę zastanowić się nad zmianą przedmiotów rozszerzonych. -kontynuował spokojnym, lecz nieznającym sprzeciwu głosem.

-Jakieś pytania? -nikt nie podniósł ręki w górę, nawet dziewczyny które, tak wiele miały do powiedzenia jeszcze przed momentem, teraz siedziały jakby zahipnotyzowane jego dźwięcznym głosem.

-Świetnie, w takim razie, ja będę miał do was pytania, na czym dokładnie skończyliście przerabiać materiał?

-Hermiona jako pierwsza wyrwała się do odpowiedzi, w ślad za nią w górę powędrowało kilkanaście innych rąk. Profesor wskazał na Krukonkę siedzącą w trzeciej ławce. Ta zarumieniwszy się z lekka, jak gdyby została co najmniej zaproszona na kawę, udzieliła mu poprawnej odpowiedzi.

-Dziękuję panno Vivian. -zwrócił się do niej po imieniu, co zaskoczyło większą część klasy -To może tak na przypomnienie poćwiczymy obowiązkowe zaklęcia transmutujące na poziomie SUM’ów -zapytał, a raczej stwierdził profesor Granger.

-Kto mi powie jakim zaklęciem przemienimy żabę w dowolnego owada? -Tym razem nikt oprócz Hermiony nie trzymał ręki w górze.

-Ohh panie Scott, niech pan nie będzie taki skromny, z pewnością pan wie, czyżbym się mylił?!

-Rabecilus femanas –odpowiedział Krukon, ewidentnie doskonale znający to zaklęcie.

-Tak też myślałem, a czy ktoś mógłby zademonstrować?

-W górze nadal tkwiła tylko ręką upartej Gryfonki, jednak i tym razem nie pozwolono jej udzielić odpowiedzi. Zamiast tego Granger podszedł do jednej z rok młodszych Gryfonek i kierując jej ręką, wykonał ruch potrzebny do rzucenia zaklęcia. Mimo, że każdemu coraz bardziej zaczynała podobać się ta lekcja, a nowy nauczyciel okazał się być niezwykle miły i wyróżniały, Hermiona miała powoli dość, transmutacja coraz bardziej przypomniała jej eliksiry, na których niegdyś również bywała nieustannie ignorowana. Na odchodne usłyszeli jeszcze słowa mówiące o tym, że: lekcje  są po to, aby się uczyć, a nie wiedzieć, które dziewczyna odebrała personalnie.

W efekcie prawie wszyscy, prócz niezadowolonej Gryfonki, wyszli z lekcji z uśmiechami na twarzy. Wizja nadchodzących dwóch godzin eliksirów odbywających się wspólnie ze Ślizgonami, nie polepszała jej humoru.

Historia magii i zaklęcia upłynęły nad wyraz spokojnie i szybko. Niestety nauczyciele najwidoczniej zapomnieli już o wakacjach, bo prace domowe i wypracowania zadawane były niemalże na każdy możliwy temat, co zapewniało rozrywkę dla wszystkich na dobrych parę wieczorów. Oprócz małego wypadku Seamusa na zaklęciach nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Między lekcjami Ron próbował osobiście przeprosić Hermionę, a raczej tak taki miał zamiar, bo kiedy zobaczył jak rozmawia ona z Dannem, odmaszerował w przeciwnym kierunku obrażony do tego stopnia, że sam wymagał teraz od niej przeprosin. Ten incydent z kolei poprawił humor Gryfonce, jednak eliksirym, a wraz z nimi Ślizgoni zbliżały się nieubłaganie.

Lochy mimo, że nie były już kojarzone tylko i wyłącznie z siedzibą Snape’a, nadal wydawały się być mroczne i nieprzyjemne. I chociaż gorączkowy strach przed czarną magią odszedł wraz ze starym nauczycielem, to dla większości Gryfonów wciąż nie była to przyjemna lekcja, dlatego tylko kilkoro z nich uczęszczało na te zajęcia w ostatniej klasie. Oprócz Hermiony Owutemy z obrony zamierzali zdawać również Harry i Ron, Ginny, Milly Jules, Dean Thomas, czterech uczniów w wieku Ginny oraz Neville. Całą resztą zgromadzonych przez salą byli

Ślizgoni. Oni z kolei przybyli niezwykle licznym gronem, wśród nich znajdowała się również Jade Granger. Niewątpliwie była ona teraz wielką atrakcją dla uczniów. Stała pośrodku licznej gromady nowych wielbicieli i pochlebców, słuchając przenajróżniejszych komplementów dotyczących włosów, figury, języka, urody. Mimo wszystko dla biernych obserwatorów takich jak Hermiona wydawała się być niezwykle naturalna. Nie wywyższała się nad innych, starała się grzecznie odpowiadać na każde zadane jej pytanie, sprawiała nawet wrażenie miłej, co nie pasowało to chłodnego usposobienia Ślizgonów.

Lekcja eliksirów przebiegała pomyślnie. Nowy nauczyciel okazał się być niezwykle mądrym i sprawiedliwym człowiekiem, a zadaniem dzisiejszej lekcji miało być przygotowanie eliksiru radości. Hermiona jak zwykle zdawała się być najlepsza, jej wywar przybrał już kolor purpurowy tak jak opisano to w książce, nowa Ślizgonka jednak nie była o wiele gorsza. Kilkukrotnie wyprzedziła Hermionę w odpowiedzi i zarobiła o 10 punktów więcej dla swojego domu. Wszystkich zaskoczyła również jej znajomość składników eliksiru rozweselającego, ponieważ na to pytanie nie potrafiła odpowiedzieć nawet Gryfonka, czego nie omieszkał pominąć Draco w uszczypliwym komentarzu. Tego Granger najbardziej nie mogła znieść, drażniły ją jego złośliwe wypowiedzi skierowane pod jej adresem, ale niewiadomo dlaczego, jeszcze bardziej złościł ją fakt, że Draco najwyraźniej zainteresował się nową uczennicą. Nie mogła powstrzymać się od ukradkowych spojrzeń w jego stronę i chociaż tych dwoje ewidentnie się jeszcze nie znało, to z pewnością to się zmieni już wkrótce. Jade zaskarbiła sobie sympatię nie tylko uczniów, ale i nowego nauczyciela i chociaż Hermiona nie pałała do niej nienawiścią i nadal miała zamiar bliżej ją poznać, to lekko ukłuło ją w sercu to, że ktoś jest od niej lepszy. Malfoy, który zazwyczaj wyśmiewał się z każdego, kto był w czymś naprawdę dobry, zmienił taktykę i wygłaszał teraz sugestywne opinie dotyczące ‘tych gorszych’. Ron podobnie jak reszta, większość swojego czasu spędzał na zerkaniu na ‘piękną Jade’ , by zrobić na złość Hermionie. To jednak był jej najmniejszy problem, teraz starała się maksymalnie skupić na przygotowaniu eliksiru, by pokazać co tak naprawdę potrafi. Pod koniec lekcji usłyszała pochwałę od profesora, który ogłosił, że najlepiej zachowany przepis był u niej i u Jade, a z racji wyróżnienia oba domy otrzymały po +20 punktów. Miłe zakończenie eliksirów znacznie poprawiło humor Gryfonce, dlatego opuszczała salę z uśmiechem na twarzy. Kiedy wszyscy zaczęli tłoczyć się już przy wyjściu, aby jak najprędzej dotrzeć na obiad, profesor natychmiast wrócić i usiąść w ławkach.

-Przepraszam, że zatrzymuję was na przerwie. –zaczął łagodnie- Wiem, że każdemu śpieszy się już na obiad, ale jest jeszcze jedna ważna sprawa. Na następnych lekcjach będziecie pracować w parach, przygotowywany przez was eliksir jest dość skomplikowany, a co za tym idzie składniki muszą być trudne do zdobycia. Dlatego mówię wam to już teraz, abyście mogli rozejrzeć się za nimi przy najbliższym wypadzie do Hogsmeade, ponieważ sami kompletujecie potrzebne ingredienty. –dokończył profesor, a w klasie rozbrzmiała typowa wrzawa i ekscytacja.

-Dobrze już dobrze, żeby nie przedłużać, chciałbym żebyście podzielili się w pary już teraz! Najlepiej żeby to były pary mieszane! Dziewczyna i chłopak! Dziewczyna i chłopak! –po tych słowach zrobiło się jeszcze bardziej głośno i tłoczno, każdy chodził po całej sali by odnaleźć osobę do pary. Wbrew ozorom nie było to takie łatwe, jeśli Hermiona nie pokłóciłaby się z Ronem to wszystko byłoby proste, teraz sama musi sobie kogoś znaleźć. Rozejrzała się po klasie i zauważyła kilka par maślanych oczu należących zapewne do osób, które liczą, że uczennice pokroju Hermiony odwalą za nich całą ‘brudną robotę’. Odeszła kilka kroków, by Neville nie zaproponował jej współpracy. Powtórnie rzuciła okiem przez całą salę, ciekawa była z kim ustawił się Ron i Harry, ale duma nie pozwoliła jej ich szukać, nie mogła znaleźć też Jade, zastanawiała się, czy będzie ona razem z Malfoy’em, tworzyliby przecież parę idealną, lecz jego także nigdzie nie mogła dojrzeć. Odwróciła się do Ginny, by przekonać się kogo ona sobie znalazła i ujrzała swoją rudą przyjaciółkę w towarzystwie blondwłosego Ślizgona. Nie bardzo zrozumiała co to wszytsko ma znaczyć, ale w tej samej chwili podszedł do niej Blaise i wykorzystując jej dezorientację zapytał:

-Sama?

-Yyyy… tak. – I w ten oto sposób, Hermiona wkopała się we współpracę z Bliasem Zabinim, Ślizgonem numer 2 na liście ‘Najbardziej znienawidzonych Ślizgonów’. Była jeszcze bardziej zdenerwowana kiedy usłyszała, że tworzenie tego eliksiru zajmie im co najmniej trzy tygodnie, a jego nazwy trzeba się domyślić na podstawie słów: Kocha, lubi, szanuję…