Rozdział XI - Nieobliczalni wrogowie...

 Nowy rozdział dopiero dziś. Wybaczcie, ale mam takie straszne urwanie głowy. Pisałam to dzisiaj do trzeciej w nocy, by go dla was wstawić, ale nie dałam już rady sprawdzić, a więc z lekkim opóźnieniem, ale jest:

Dla wszystkich, których męczą mugolscy nauczyciele :*

Resztę weekendu spędziła w swoim dormitorium, wychodząc tylko i wyłącznie na krótką chwilę po to, by coś zjeść lub skorzystać z toalety. Opuściła sobie nawet wizytę w bibliotece, co zdarzało się naprawdę rzadko. Unikała kontaktu z kimkolwiek, kto nie byłby Ginny. Znowu powróciły dni smutku i żalu. A wszystko to spowodowane było przez Danna. Już na drugi dzień dowiedziała się od przyjaciółki, że w tym czasie, gdy ona marzła na błoniach, siedziała w zimnie na wieży i rozpłakała się przy Malfoy'u, czekając na niego, on bawił się w najlepsze na imprezie u Ślizgnów. Było jej najzwyczajniej w świecie przykro. Nie spodziewała się tego, nie po nim. Ginny też bawiła się wyśmienicie, a przynajmniej na to wyglądało. Od piątkowego wieczoru uśmiech nie schodził jej z twarzy. Nie mówiła nic, a Hermiona o nic nie pytała, nie chcąc naciskać. Jednak przeczuwała, że chodzi o jakiegoś chłopaka. Cieszyła się, że chociaż jedna z nich będzie szczęśliwa.

Kiedy nadszedł poniedziałek nie mogła już dłużej się ukrywać, chcąc nie chcąc miała dzisiaj transmutację razem z Dannem i prawie wszystkie lekcje z Harrym. Na niego również była lekko zła. Pierwszy raz od kilku lat zapomniał o jej urodzinach. Nie chodziło jej o prezenty czy nawet życzenia, ale zawsze od czasu pierwszej klasy spędzali ten dzień wspólnie. W tym roku zupełnie zapomniał o tradycji, nie próbował nawet przeprosić lub jakoś to zrekompensować. On także chodził z głową w chmurach i uśmiechem przyklejonym na twarzy, Hermiona była pewna, że świetnie bawił się u Ślizgnów razem z Jade. Coraz mniej lubiła tę dziewczynę. Mimo, że nigdy nie oceniała nikogo przez  nieswoje doświadczenia, tym razem chyba zrobi wyjątek. Chociaż nie potrafiła jej tak do końca skreślić. Nawet fakt, że połowa uczniów narzekała na nią, jej zachowanie i charakter, a druga połowa uparcie stawiała ją za wzór ideału, czynił ją co najmniej wartą bliższego poznania. W historii Hogwartu chyba żadna osoba dotychczas nie była tematem aż tylu sprzecznych plotek. Ona jednak nie zdawała się tym przejmować, zazwyczaj trzymała się na uboczu, nie zabiegając o sławę. Podsycając tym samym zainteresowanie swoją osobą.

Hermiona i Ginny siedziały w prawie pustej Wielkiej Sali. Był to ich nowy rytuał. Wstawały tak rano, by nie trafić w drzwiach na niewłaściwe osoby. Ginny nie bardzo podobał się ten pomysł, gdyż był on jednoznaczny z wczesnym wstawaniem i szybką toaletą, ale znała doskonale charakter przyjaciółki i wiedziała, że sprzeczki z nią są całkowicie bezcelowe. Jadły więc jajecznice, nieprzytomnie lustrując wnętrze Wielkiej Sali.

-A ten co tu robi? -Ruda poderwała się z siedzenia, przerywając błogą ciszę. Hermiona spojrzała w kierunku drzwi i zobaczyła stojącego nieopodal Malfoy'a. Rzucił w ich kierunku przelotne spojrzenie, z którego dało się wyczytać, że on również nie spodziewał się ich tutaj zastać, po czym ruszył w stronę swojego stołu. Jego szata falowała między ławkami odsłaniając czarne jak noc spodnie i białą koszulę z niedopiętym guzikiem. Włosy miał ułożone w nieładzie, co dodawała mu tylko uroku. Śledziły go oczy większości zgromadzonych już dziewczyn. Nawet Hermiona przyłapała się na ukradkowych spojrzeniach w tamtym kierunku. Chociaż nigdy nie przyznałaby, że wygląda przynajmniej 'ładnie', nie mogła odmówić mu wrodzonego wdzięku. Potrzasnęła głową chcąc odgonić te paradoksalne myśli i wróciła do zajmowania się zawartością talerza.

-Jeszcze tylko dzisiaj, tylko raz, tylko dwie godziny! -Ginny powtarzała w kółko bardziej do siebie niż do niej.

-Ale co? Co dzisiaj? Dzisiaj dopiero poniedziałek! Tydzień się jeszcze nie kończy! To dopiero początek. - Hermiona nie bardzo wiedziała o co chodzi przyjaciółce, ale nie wyglądała zbyt dobrze. Gdyby ktoś ją teraz zobaczył po raz pierwszy, bez zastanowienia wysłałby ją do Św. Munga. Po dawnym uśmiechu i dobrym humorze nie było już śladu, jego miejsce zajął grymas cierpienia i bólu. Wyglądała dokładnie tak jakby się miała zaraz rozpłakać.

-Ginny co ci jest? To nie jest śmieszne! -Hermiona zaczęła histerycznie szarpać Rudą za ramię szaty. Coraz mniej jej się to wszystko podobało.

-Masz rację Hermiono, to dopiero początek. Nic się nie kończy. Przed przeznaczeniem nie ucieknę! -wyrzuciła jej prosto w twarz, wstała i uciekła biegiem przez ogromne drzwi Wielkiej Sali. Minęła chwila nim Gryfonka zorientowała się co właściwie się stało, zdezorientowana również rzuciła się biegiem za przyjaciółką. Dogoniła ją dopiero na schodach prowadzących na drugie piętro. Była cała roztrzęsiona, łzy lały jej się strumieniami, a ręce miała sine od zaciskania piąstek. Hermiona powoli zbliżyła się do niej i ostrożnie objęła ramieniem. Znowu nie wiedziała co takiego się dzieje, nie rozumiała nic z tej całej sytuacji, ale czuła, że teraz nie może zrobić nic więcej, poza czułym wsparciem. Była zła na siebie, że tak mało rozmawia z Ginny, nie jest wtajemniczona w to co się dzieje, cały czas unikała kłopotliwych tematów, by nie zdrapywać jeszcze świeżych ran. Nie zdawała pytań, nie szukała odpowiedzi, a powinna. Ruda ewidentnie z czymś sobie nie radzi. Ma tajemnice. Harry też je ma i ta cała Jade, i w dodatku jeszcze McGonagall. Wertowała wszystko co zdarzyło się od początku roku i miała przeczucie, że dzieje się coś naprawdę niedobrego. Obiecała sobie, że tym razem koniec z milczeniem.

-Niech się tylko uspokoi, wtedy dopiero się zacznie- pomyślała uśmiechając się do siebie pod nosem.

Kiedy szły na pierwszą lekcję nie było  już widać śladu łez. To właśnie było najlepsze w Ginny, była silna i zdeterminowana, rzadko kiedy poddawała się bez walki, nie lubiła pokazywać słabości i łez. W przeciwieństwie do niej Hermiona była osobą nadzwyczaj wrażliwą, starała się zachowywać kamienną twarz, ale niejednokrotnie ponosiły ją emocje. Zazdrościła Rudej tej wewnętrznej siły i samozaparcia, szczególnie wtedy gdy szły na lekcje transmutacji razem z Krukonami. Wiedziała, że nie zdoła już dłużej unikać Danna, nie miała też ochoty na wysłuchiwanie uszczypliwych uwag od profesora Grangera. Zajęły jedną z pierwszych ławek i zaczęły wykładać potrzebne książki.

-Wolne? -Usłyszały znajomy głos za swoimi plecami.

-Tak- Ginny odpowiedziała sucho nie spoglądając nawet w jego stronę. Udawała, że szuka czegoś w torbie.

-Księżniczki dzisiaj nie w humorze?- zapytał wesoło siadając na ich ławkę.

-Daruj sobie- Ginny znowu odpowiedziała mu pogardliwym tonem

-Ej, ej, ej! Co się stało?

-Masz jeszcze czelność pytać? -odezwała wzrok od książek i obdarzyła go karcącym spojrzeniem.

-Ginny! -Hermiona w końcu zabrała głos- Przepraszam za nią- uśmiechnęła się przepraszająco i odwróciła w kierunku przyjaciółki. Ginny popatrzyła na nią w ten sposób jakby chciała powiedzieć! 'No co?' i wróciła do zajmowania się swoją torbą. Dann ewidentnie się zmieszał, chyba nie bardzo wiedział co powiedzieć, a kiedy Hermiona otworzyła usta do klasy wszedł jak zwykle dystyngowanym krokiem profesor Granger. Kilkanaście par oczu automatycznie powędrowało do jego męskiej sylwetki i śledziło każdy jego ruch. Miał na sobie granatowa szatę podkreślającą błękit jego oczu, a na nogach czarne jak smoła buty. Dann automatycznie zaskoczył ze stolika i zajął miejsce tuż przed nimi. Profesor jednym ruchem różdżki rozesłał ich wypracowania. I już chwilę potem słychać było tylko głośna wymianę zdań dotyczącą stopni. Hermiona natychmiast przekartkowała wszystkie strony, by zobaczyć upragnione słowo ‘Wybitny’. Jednak zamiast wielkiej litery ‘W’ zobaczyła tylko ‘N’ oznaczające ‘Nędzny’. Jej źrenice rozszerzyły się do maksymalnego poziomu, serce zaczęło bić szybciej, a skóra na twarzy przybrała różowawy odcień. Jeszcze nigdy w swoim życiu nie dostało niczego poniżej Zadawalającego. Spojrzała na kartkę należąca do Ginny, na końcu jej wypracowania stało duże ‘P’. Była pewna, że nie jest to przypadek.

-Profesorze! -Krzyknęła wyrywając rękę do góry.

-Ten temat nie podlega dyskusji. -Odpowiedział jej krótko patrząc się prosto w jej czekoladowe oczy.

-Ale...- Gryfonka nie dawała za wygraną.

-Nie panno Granger. Czego nie zrozumiałaś? Tego, że na moich lekcjach nie ma dyskusji, tego, że ‘N’ oznacza ‘Nędzny’, czy może tego, że ja tu jestem nauczycielem? I jeszcze jedno. Prace proszę pisać na temat. Bajki to możecie sobie pisać na wróżbiarstwie, ale nie na transmutacji. Jakieś pytania? -Mówił tak głośno by usłyszała go cała klasa i chociaż ostatnie zdania odnosiły się do całej klasy, jego kąśliwy język nie był już obcy Hermionie. Ona widziała w nim drugiego Snape'a tylko, że z małym wyjątkiem. Snape był tak samo nieprzyjemny dla wszystkich, a Granger ewidentnie obrał sobie na cel tylko i wyłącznie ją. Snape'a nienawidzili wszyscy oprócz kilku orłów ze Slytherinu, zaś Granger’a kochał każdy/

-Ale panie profesorze!- jej ton również nie przypominał spokoju czy opanowania, ledwo mogła powstrzymać się od wybuchu prawdziwej złości. Ostatkami sił postanowiła walczyć o swoje.

-Gryffindor traci dziesięć punktów. -Rozległ się stanowczy głos zza katedry. Tego było już za wiele. Hermiona smakowała swoje książki i wybiegła z klasy. Ginny nawet nie zdążyła jej powstrzymać. Jednak kiedy tylko dobiegła do schodów. Otulało ją silne ramię, nie przyjaciółki, ale przyjaciela. W tym momencie zapomniała o złości na niego, po prostu wtuliła się w męskie barki Danna i rozpłakała się jak dziecko.

Hermiona pojawiła się dopiero na eliksirach. Cały ten czas spędziła razem z Krukonem na rozmowie. Przeprosił ją za piątek, tłumacząc się tym, że po prostu zapomniał. Hermionie nie wydawało się to szczególnie prawdopodobne, ale przecież ‘każdemu się zdarza’. Dann skutecznie poprawił jej humor do tego stopnia, że w drodze do lochów towarzyszył jej nawet mały uśmiech. Zajęła swoją ławkę, po raz ostatni już dzieląc ją z Zabinim. To właśnie dzisiaj przypadał termin, w którym mieli oddać sporządzane przez trzy tygodnie eliksiry. Długo czekała na ten moment. Razem ze stresem przyszedł też pewien rodzaj smutku. Nie chciała się do tego przyznać, ale ta męcząca współpraca ze Ślizgonem miała też swoje dobre strony. Nie mogła narzekać na nudę, czasami nawet zdarzyło mu się w czymś pomóc, a co więcej za każdym razem po dwóch godzinach eliksirów wychodziła z klasy z pełnym uśmiechem na twarzy. Cieszyła się jednak, że w końcu skończy się okres ciężki dla Ginny. Gołym okiem widać było, że jej współpraca z Malfoy'em opierała się tylko na tym, by się nawzajem nie zabić. Nie było już śladu po przyjaźni zawartej na początku roku, a mimo wszystko i tak uparcie twierdzili, że się 'lubią'. Ich wyrazy twarzy i zachowanie mówiły jednak co innego, ale pod tym względem, nie dało się im niczego udowodnić.

-Wiesz co, przypominasz mi moją przyszłą żonę- usłyszała dźwięczny głos Blaise'a tuż przy swoim uchu. Mimowolnie uśmiechnęła się na te słowa. O tak!  Będzie jej tego brakowało…

-Blaise- powiedziała mu tylko. Ślizgon nie patrząc na nic wziął ją na ręce i zaczął kręcić dokoła. Hermiona zdążyła zauważyć tylko zdziwiony wzrok większości uczniów, uśmiechy na ich twarzach i kątem oka uchwyciła jedno jedyne spojrzenie dezaprobaty należące do Malfoy'a. Blaise nie przestawał jej obracać mimo krzyków i pisków. Kiedy w końcu postawił ją na ziemię, nie mogła ustać na własnych nogach.

-Co ty do cholery wyprawiasz? -krzyknęła odrobinę za głośno.

-Próbuję ci zakręcić w głowie. Wiesz to ostatnia szansa. Spróbuj mnie zrozumieć- Blaise jak zwykle udawał ogromnie poważnego. Naprawdę nie umiała się nie śmiać patrząc na jego błagalną minę. Tym razem też wybuchła śmiechem razem z połową klasy. Nawet przybycie profesora nie zdołało ich uspokoić.

-Czy ja nie mówiłem wam, że jeszcze nie należy próbować sporządzonych eliksirów? -Zapytał żartobliwie, opierając się o drewnianą katedrę -No dobrze,  już dobrze! No pokażcie mi co takiego dla mnie przygotowaliście.

Każda para podchodziła do Sluthorna i prezentowała mu swój wywar. Po powąchaniu, przelaniu do innego naczynia, zapisaniu składników i nazwisk uczniów, następował czas na kolejnych. Wśród sporządzonych specyfików zdecydowanie dominowała Amortencja, nie każdy jednak potrafił ją dobrze uwarzyć. Po powąchaniu eliksiru Parvati i Burbona, który również miał być eliksirem miłości. Profesor na moment spurpurowiał na twarzy, wydmuchał nos i odesłał ich do ławki nie pytając o nic więcej.  Na widok wywaru Ginny i Draco nawet lekko się uśmiechnął, ale i tym razem nie powiedział oceny. Eliksir Rona i Pansy miał kolor błota, a zapachem przypominał zgniłą pieczeń, dlatego po otworzeniu ich probówki, musiał oczyścić powietrze zaklęciem. W końcu nadeszła kolej na Hermionę i Blaise'a. Gryfonka cała telepała się z nerwów, za to Zabini jak zwykle miał na twarzy ogromny uśmiech.

-Jeśli zaraz zginiemy, to wiedz, że cie kochałem- szepnął jej do ucha, gdy szli w kierunku Sluthorna. Właśnie tego jej było trzeba. Od razu powróciła pewność siebie. Nauczyciel starannie przyjrzał się zawartości probówki, energicznie zapisywał coś na pergaminie i szepnął pod nosem coś w stylu

-Niewiarygodne...

Następny w kolejce był Harry i Jade. I chociaż Hermiona życzyła przyjacielowi jak najlepiej, chciała by ‘Nowa Granger’ była chociaż raz w czymś trochę mniej perfekcyjna. Od czasu pojawienia się jej w Hogwarcie, stale konkurowała z nią o miano 'tej najmądrzejszej'. To było naprawdę irytujące.

Harry i Jade również przygotowali Ambrozję, chociaż Hermiona przeczuwała, że nie będzie jedyną, która wpadnie na ten pomysł, poczuła nutkę żalu, kiedy ujrzała uśmiech na twarzy Sluthorna. Po sprawdzeniu wszystkich eliksirów nadszedł czas na oceny. Każdy siedział jak na szpilkach oczekując na werdykt.

-Zadanie było trudne i nie twierdzę, że nie, ale śmiem twierdzić, że poradziliście sobie naprawdę wyśmienicie. Przynajmniej większość...- mówiąc to popatrzył znacząco w kierunku stolika Rona i Parvati. -Jednak może zaczniemy od początku, od tego, co właściwie powinno znaleźć się w waszych kościołach. Niektóre pomysły bardzo mnie zaskoczyły. Wśród sporządzonych przez was specyfików znalazły się te, które stanowią nie lada wyzwanie dla doświadczonych czarodziejów, ale wy daliście radę. Eliksirem, który powinniście sporządzić w ciągu tych trzech tygodni była Ambrozja.- na te słowa Hermiona aż podskoczyła ze szczęścia. Ich praca nie poszła na marne. Była naprawdę szczęśliwa.

-Ambrozję sporządziły dwie pary. -Kontynuował -A więc gratulacje należą się pannie Jade i panu Potterowi oraz oczywiście pannie Hermionie i panu Zabiniemu. Proszę o brawa. -Po klasie rozległ się głośny dźwięk oklasków. Blaise odwrócił się do nich przodem i znikając się nisko, powtarzał 'Nie trzeba! Nie trzeba!' skromnie udając wzruszenie.

-Obie pary otrzymują ocenę wybitną oraz zarabiają po 30 punktów dla swojego domu, każdy. W nagrodę mogą również zabrać ze sobą porcję sporządzonej przez siebie Ambrozji. Ale uwaga! -podniósł głos by przerwać wszechobecny gwar- Jak wiadomo zwycięzca może być tylko jeden i po uzgodnieniu z dyrektor McGonagall zdecydowałem, że najlepsi z najlpeszych będą zwolnieni z egzaminów półrocznych. Stawka była zatem nader wysoka i poziom również, ale tę jakże osobliwą nagrodę specjalną zdobywa panna Granger i pan Potter.-  ukłucie żalu przebiło serce Hermiony. I tym razem Jade była lepsza. Nie zależało jej na laurach, czy nagrodach, wystarczyłby sam fakt, że spisała się na medal, ale znowu okazała się tą gorszą. 'Nowa' serdecznie podziękowała za ten zaszczyt bycia najlepszą i przyjęła gratulacje profesora, chwilę potem zaczął on odczytywać oceny pozostałych uczniów, ale tego Hermiona już nie słyszała. Wyłączyła się i całkowicie pogrążyła w swoich myślach. Ocknęła się, gdy Sluthorn wypowiadał słowa 'Świetnie panie Malfoy, powyżej oczekiwań!' Na chwilę oderwała wzrok od pustej ściany i popatrzyła w tamtą stronę. Ich spojrzenia powtórnie się skrzyżowały na jeden ułamek sekundy. Draco uśmiechnął się pod nosem zajmując swoje miejsce obok Ginny.

Zaraz po dzwonku wyszła z sali nie czekając ani na Blaise'a, ani na Rudą. Nie miała ochoty na obiad, nie chciała też niczyjego towarzystwa. Chciała ochłonąć i przemyśleć sobie wszystko co wydarzyło się dzisiejszego dnia. Bez zastanowienia ruszyła szybkim tempem po schodach na siódme piętro. Pokój Życzeń był pierwszym miejscem, które przyszło jej na myśl. Pokonywała strome schody wchodząc coraz wyżej, mijała po drodze gromady uczniów śpieszących do Wielkiej Sali. Korytarz na siódmym piętrze był pusty, tak jak zazwyczaj. Hermiona nieświadomie uśmiechnęła się pod nosem przypominając sobie spotkania Gwardii Dumbledor'a. Ruszyła przed siebie w tak dobrze znane jej miejsce i zaczęła przechodzić wzdłuż ściany. Wyobrażała sobie mały pokoik z kominkiem, fotelem z wieloma poduszkami, mięciutkim dywanem i rozbudowaną biblioteczką. Po trzech razach zatrzymała się oczekując na pojawienie się drzwi. Jednak nic takiego się nie stało. Powtórzyła czynność jeszcze raz, ale i tym razem ściana była pusta.

-Dziwne...- pomyślała i spróbowała wszystkiego ostatni raz. Znowu nic. Lekko zdenerwowana faktem, że nawet Pokój Życzeń jest dzisiaj przeciwko niej, skierowała się w stronę schodów. Kiedy była już w połowie usłyszała głośny trzask i czyjeś kroki. Odwróciła się by zobaczyć co jest źródłem tych dźwięków i zobaczyła wysoką sylwetkę profesora Grangera. Był chyba ostatnią osobą, którą chciała teraz widzieć. Spojrzała na niego wyrywająco i powiedziała krótkie 'Dzień dobry!' Granger dopiero teraz zauważył wątłą Gryfonkę. Był wyraźnie wściekły, po czarującym uśmiechu nie było śladu, nawet jego chód, zawsze perfekcyjny, teraz wydawał się całkiem zwyczajny. Hermiona zastanawiała się co robił w tym miejscu, czyżby to on szukał czegoś w Pokoju Życzeń.

-Zdaje się, że zadałem zbyt mało pracy domowej. Skoro znajdujesz czas na bezcelowe przechadzki po zamku, znajdziesz również czas na odrobienie szlabanu. –rzucił niby od niechcenia, mijając się z nią na schodach. Hermiona toczyła wewnętrzną walkę. Miała ochotę odpowiedzieć mu coś obraźliwego, wykrzyczeć mu prosto w twarz jak bardzo go nienawidzi. Z drugiej jednak strony nie mogła już ryzykować dodatkowej kary. Szlaban i cała sytuacja na lekcji transmutacji i tak była już dla niej wielkim upokorzeniem, nie zniosła by niczego więcej. Popatrzyła na niego wściekłym wzrokiem i wzięła głęboki wdech, gdy przechodził obok niej. Po chwili widziała już tylko jego plecy oddalające się w wolnym tempie, kiedy nagle zatrzymał się jakby coś analizując. Odwrócił się i zaczął iść w jej stronę. Na twarzy miał widoczny sardoniczny uśmiech, co nie bardzo spodobało się Gryfonce. Z każdym krokiem był coraz bliżej, a ona nie miała gdzie uciec.

-Dzisiaj punktualnie o dziewiątej. U mnie.- powiedział półgłosem zbliżając się do niej na odległość kilku centymetrów. Hermiona zamarła w bezruchu. Bała się go. Tak jak kiedyś Snape’a, tak teraz jego. Złapał ją za pukiel włosów i zaczął obkręcać je wokoło palca.

-Taka piękna, a taka niemądra. –wyszeptał. Gryfonka chciała się mu wyrwać, uciec, krzyczeć, ale nie mogła. Jej ciało odmawiało jej posłuszeństwa. Bała się wykonać jakikolwiek ruch. –Przez chodzenie nie tymi drogami co trzeba, można czasem źle skończyć. Naprawdę szkoda…- westchnął- że się tak marnujesz. Byłby z ciebie jeszcze pożytek. Ale…- odgłosy kroków zaczęły dobiegać z niedaleka. Serce Hermiony zaczęło bić szybciej. Czekała aż ktoś przerwie tę chorą sytuację. Była w stanie rzucić się do stóp swojemu wybawcy. Profesor Granger puścił jej kosmyk i odszedł jak gdyby nigdy nic. Gryfonka jeszcze chwilę stała w miejscu, próbując ochłonąć. Skierowała swój wzrok w kierunku dolnego korytarza i zobaczyła blondczuprynę Dracona Malfoya.

-Czemu akurat on? Czemu to nie mógłby być jakiś książę na białym koniu?- pomyślała i w końcu ruszyła się z miejsca, udając, że bardzo się spieszy.

-Naprawdę wierzysz w takie rzeczy? –usłyszała głos z dołu, zmusiła się do spojrzenia w jego stronę.

-O co ci znowu chodzi? –założyła ręce i powoli schodziła ze schodów.

-O księcia na białym koniu. Jesteś naprawdę dziecinna.- zaśmiał się pod nosem nadal patrząc się wyzywająco w jej stronę. Lubił ją prowokować, lubił, gdy się tak złościła.

-Malfoy! Jak śmiesz grzebać w moich myślach?- była oburzona. Nie od dziś było wiadomo, że Malfoy do perfekcji opanował sztukę legilimencji. Nie życzyła sobie, by ktokolwiek czytał jej w myślach, a w szczególności on. Jednak najbardziej przerażał ją fakt, że mógł wiedzieć o dziwnej sytuacji, która zdarzyła się przed kilkoma minutami na schodach razem z profesorem od transmutacji.

-Co z tobą jest nie tak?- zapytał wybałamuszając oczy. –Gadasz do siebie, potem mówisz, że czytam w twoich myślach. Granger w końcu mam dowód na to, że do normalnych nie należysz.

-W takim razie masz jakąś dziwną definicję słowa ‘normalny. Zejdź mi z drogi, spieszę się. –chciała jak najszybciej stamtąd odejść. I tak już wyszła na idiotkę. Jak mogła pomyśleć, że czytał jej w myślach? Udając zdeterminowanie próbowała go ominąć.

-Nigdzie się nie spieszysz- powiedział obojętnym tonem, jednocześnie zagradzając jej drogę.

-Czego ty chcesz ode mnie? –zapytała poirytowana

-Idziesz ze mną!- tym razem jego ton głosu wydał się bardziej stanowczy.

-Nigdzie nie idę, chyba zwariowałeś!- ona również podniosła swój głos i zadarła głowę tak wysoko, by móc spojrzeć mu prosto w te jego zimne oczy.

-Posłuchaj.- odpowiedział prawie szeptem- To nie jest prośba. Malfoy’owie nigdy o nic nie proszą!- mówił coraz szybciej i coraz głośniej- To jest rozkaz. A więc idziesz ze mną!