Rozdział XIV - Chwila zapomnienia...

 Tak jak obiecałam dzisiaj ciąg dalszy. Z racji mikołajek daję wam taki malutki prezent ode mnie, bo rozdział powinien ukazać się najwcześniej w poniedziałek. A dlaczego ten rozdział jest trochę inny, tego dowiecie się niżej. 

Mam nadzieję, że dla was tez to był udany dzień.

 

Nie wiedziała co mu odpowiedzieć. Analizowała w myślach jego zachowanie, zastanawiając się, czy aby na pewno się nie pomyliła. Może on naprawdę kocha Ginny, to by wszystko wyjaśniało...

Draco przechadzał się po opuszczonej klasie prawie rwąc sobie włosy z głowy. Był wściekły na Ginny. Jak ona może od tak rozpowiadać wszystko byle komu? Popatrzył się z wyższością na Gryfonkę stojącą w rogu między ławkami. Przez chwilę przebiegła mu w głowie jedna myśl. A może by tak zaryzykować?

-Ile wiesz?- zapytał władczo

Hermiona utkwiła swój wzrok na twarzy Malfoy'a , jakby chcąc odczytać intencję jego pytań.

-Wiem wszystko.- odpowiedziała ostrożnie.

-No tak, ty zawsze wiesz wszystko- prychnął - co konkretnie?

-Nie muszę ci się tłumaczyć. - rozglądała się po klasie w poszukiwaniu jakiegoś wyjścia

-Ta sprawa jest tajemnicą i dotyczy mnie, więc mam prawo wiedzieć. Powtarzam po raz ostatni, co wiesz? - ton jego głodu brzmiał nad wyraz zwyczajnie, ale z oczu można było wyczytać coś w rodzaju groźby.

-Już ci mówiłam, wiem wszystko - powiedziała jakby od niechcenia, miała nadzieję, że wyprowadzi go to z równowagi. Ale i tym razem nie miała racji, ten chłopak był nieprzewidywalny. Uśmiechnął się pod nosem i podszedł kilka kroków, by zmniejszyć odległość dzielącą ich oboje.

-Pomożesz mi. - usłyszała jego władzy ton, sugerujący, że nie jest to prośba, ale zwykły rozkaz.

-Chyba żartujesz, nie chcę mieć z tobą nic wspólnego! - wyrzuciła mu prosto w twarz.

-Zrobisz to, bo zależy ci na szczęściu przyjaciół. - odpowiedział z pewnością siebie, jakby już namówił ją do pomocy.

-Niby co takiego? - szczerze zainteresowały ją słowa Malfoy'a, jeśli w jakikolwiek sposób mogłaby pomóc Ginny i Harremu to zrobi to. Nie mogła tylko rozgryźć zachowania Ślizgona. Jeszcze przed chwilą zastanawiała się, czy aby przypadkiem jego zimne serce nie czuło czegoś więcej do Rudej, a teraz on prawdopodobnie chce ominąć słowa przepowiedni, perfidnie wykorzystując ją do tego. Sama Weasley'ówna twierdziła, że Draco upierał się, by poddać się wróżbie, co tak nagle odmieniło jego decyzję?

-Pomożesz mi szukać. - wydał się zadowolony z jej postawy.

Uśmiechnął się w charakterystyczny dla siebie sposób i poprawił włosy dłonią. Hermiona była pewna, że w środku najprawdopodobniej rozsadza go duma. Chciała rzucić w jego kierunku jakiś cięty komentarz, ale w porę ugryzła się w język. Musi wysłuchać go do końca, dla Ginny, dla Harrego.

-Pomożesz mi szukać wszystkiego co dotyczy przepowiedni, ze szczególnym uwzględnieniem tych dotyczących miłości.

-Ale Ginny mówiła, że... - wtrąciła się mu w zdanie.

-Ja też. - nie pozwolił jej skończyć. Jego głos był zdecydowanie mocniejszy i głośniejszy niż dotychczas -Ja też szukałem już wszędzie. Ale zrobię to jeszcze raz i drugi i tyle ile będzie trzeba. A ty mi w tym pomożesz. - mówił szybko, jakby coś go zdenerwowało. Rzadko kiedy dawał się ponieść emocjom, ale tym razem maska obojętności nie do końca działała.

W pierwszej chwili chciała zaprzeczyć. Denerwowała ją jego postawa. Był tak arogancki i pewny siebie. Ale miał rację, niestety znowu miał rację. Pomoże mu, bo musi.

-A co będę z tego miała? - postanowiła jeszcze choć przez chwilę nie dawać mu tej satysfakcji.

-A pomoc przyjaciółce ci nie wystarczy? Być może uratujesz jej przyszłość. -Miał rację, tylko o to toczyła się gra. Milczała, nie chcąc przyznawać mu racji.

-Lusterko. - usłyszała stonowany męski głos Malfoy'a

-Co takiego? - zapytała zdezorientowana

-Twoje lusterko. Zdaje się, że mogę się przydać do odczytania wyrazów w nim wyrytych. - jego głos wskazywał na zadowolone z siebie. Hermiona natomiast nie mogła uwierzyć, że jeszcze o tym pamięta. Nawet jej zdarzało się nie zapomnieć o czerwonym pudełeczku spoczywającym na dnie jej kufra. Malfoy znów miał rację. Zależało jej by odkryć tajemnicę tych symboli.

-Zgoda. - odrzekła twardo, a oczy zabłysły jej magiczną poświatą.

-Do zobaczenia wkrótce. -usłyszała od oddalającego się już Dracona, jednak była pewna, że na jego twarzy widnieje teraz jeden z tych chytrych uśmieszków.

Był ostatni tydzień października. Szkole opanowywał już powoli czas w którym wszystko było pomarańczowe. Przygotowania do Święta Duchów ruszyły pełną parą. A wszyscy uczniowie nie mówili o niczym innym, tylko o uroczystej kolacji, odbywającej się w sobotni wieczór. Od pamiętnej rozmowy z Malfoy'em, Hermiona nie spotkała się z nim ani razu. Nie pozwoliła sobie jednak na próżnowanie, w każdej wolnej chwili przeczesywała najskrytsze zakątki biblioteki w poszukiwaniu nieodkrytych książek. Jej wysiłki nie przyniosły jak na razie oczekiwanych skutków, zastanawiała co znalazł Draco. Od czasu do czasu nachodziły ją myśli, by pójść do niego i porozmawiać, ale szybko wykazywała je z pamięci.

W piątkowy poranek humor dopisywał każdemu. Hermiona i Ginny szły na śniadanie z uśmiechami na twarzy rozmawiając o balu. Do tej pory jeszcze nikt oficjalnie nie potwierdził tych informacji, chociaż dyrektorka ostatnimi czasy rzadko kiedy cokolwiek do nich mówiła. Mało kto zwracał na to uwagę, jednak z pewnością nikomu nie umknęła jej zmiana. Faktem było, że prawie nie przypominała już surowej, aczkolwiek przyjemnej nauczycielki transmutacji. Raz nawet gdy podeszła do katedry rozłożonej na skrzydłach sowy, by coś ogłosić, urwała w pół zdania i usiadła z powrotem między nauczycielami jakby nigdy nic. Niewątpliwie miała do powiedzenia o czymś bardzo ważnym, bo zaczęła od słów 'Moi kochani, w Hogwarcie ostatnio dzieją się dziwne rzeczy. Proszę was, abyście', niestety nie było im dane dowiedzieć się o co prosi ich profesor McGonagall. Hermiona próbowała kiedyś porozmawiać z opiekunką ich domu, ale ta zbyła ją jakimś marnym pretekstem. Nawet Harry zainteresował się tą podejrzaną sytuacją, ale i jego próby działania były bezskuteczne. Nie pozostało im nic innego jak czekać.

-Królewno! Stój! - dobiegł je znajomy głos zza pleców. Odwróciły się w jego kierunku i ujrzały Blaise Zabiniego biegnącego w ich stronę.

-Blaise. - Hermiona była co najmniej zaskoczona jego widokiem. Przez ciągłą naukę nie miała nawet czasu z nim porozmawiać.

-Cześć Weasley - przywitał się z Ginny. Ta jednak odpowiedziała mu tylko prychnięciem i zwróciła się do Hermiony.

-Ja idę. Jak już z nim skończysz to przyjdź. - powiedziała sarkastycznie i weszła do Wielkiej Sali tak szybko, że jej przyjaciółka nie zdążyła nawet zareagować.

-Widzisz za to cie kocham - Blaise uśmiechał się odsłaniając idealnie białe zęby.

-Za to, że Ginny poszła do Wielkiej Sali beze mnie? - zapytała zdezorientowana

-Każdy powód jest dobry - tym razem i Hermiona się uśmiechnęła. Stęskniła się za tym chłopakiem i jego poczuciem humoru.

-Pięknie dziś wyglądasz kochanie - usłyszała jego męski głos.

-Blaise zawsze tak wyglądam, to mundurek szkolny, nie zauważyłeś? - zapytała pokpiwająco i dała mu kuksańca w ramię.

-Bo ty zawsze wyglądasz pięknie. - odpowiedział jej po czym podszedł i zaczął mierzyć jej wysokość względem siebie. Jego skupiona miną świadczyła o tym, że to co robi ma ogromne znaczenie.

-Yyy Blaise, co robisz? - Hermiona nie do końca wiedziała co się dzieje, ale dla pewności odsunęła się od niego kilka kroków.

-Hermiono sprawa jest poważna - zaczął całkiem poważnie - Draco twierdzi, że nie mam serca, ale z moich obliczeń wynika, że pomieściłem w nim 164 cm miłości.

-165 cm- odpowiedziała mu i wybuchła śmiechem. -Blaise czym ty mnie jeszcze zaskoczysz. - Ślizgon również się roześmiał. Chwilę później pobiegł w kierunku jakichś dwóch dziewczyn. Założył rękę na ramię jednej z nich i powiedział takim samym głosem jakim zawsze odnosił się do Hermiony.

-Hej Branda!

-Brenda -poprawiła go dziewczyna nieznacznie się rumieniąc. Jej koleżanka szła obok wyraźnie zawstydzona. Hermiona była pewna, że chciałaby zająć jej miejsce. Mało której dziewczynie nie podobał się Zabini. Wysoki, przystojny, dobrze zbudowany, zawsze nienagannie ubrany, seksowny głos, nieziemskie poczucie humoru, cudowny charakter i cholernie dużo pieniędzy.

-No tak Brenda- zreflektował się - naprawdę piękna sukienka- powiedział, a dziewczyna jeszcze bardziej się zarumieniła. Blaise nie dał jej dojść do słowa.

-Masz może odrobione zadanie z numerologii? - zapytał patrząc jej prosto w oczy, bajecznie się przy tym uśmiechając. Hermiona obserwująca tą scenę mało co nie wybuchła śmiechem. Pomijając fakt, że dobrze znała już Zabiniego, a dziewczyna nie miała nawet na sobie sukienki, bawiło ją, że dziewczyny kilkoma słowami można już kupić. Pomyślała też o Malfoy'u, który również nie miał problemów ze zdobyciem sobie jakiejś długonogiej blondynki na jedną noc.

Dziewczyna zwana Brendą wyjęła z torby pergamin i podała go Ślizgonowi, nie odrywając oczu od jego kształtnych ust. Ten wziął zwój papieru i podziękował jej stokrotnie, dwa razy mylące jej imię. Pożegnał się z uczennicami i wrócił do rozbawionej Hermiony.

-No co, trzeba sobie jakoś radzić - rzekł i ruszyli w kierunku Wielkiej Sali.

Śniadanie w Hogwarcie zawsze było wyśmienite. Chociaż Hermionie było niezmiernie żal skrzatów wykorzystywanych do jego sporządzania, nie mogła sobie odmówić testów z serem i rozpuszczalnej kawy bez mleka. Ginny nie skomentowała jej spotkania ze Ślizgonem, ale była dziwnie spięta. Kiedy obie zbierały się już do wyjścia przyszedł czas na poranną pocztę. Stado sów wynosiło się nad zaczarowany sklepieniem Wielkiej Sali. Hermiona dostała najnowszy numer Proroka Codziennego, który od razu wyrwała jej Weasley'ówna. Oprócz tego przed ich talerzami wylądowała śnieżnobiała płomykówka z listem w dziobie. Hermiona nigdy wcześniej nie widziała tej sowy. Wzięła do ręki pergamin i zanim zdążyła cokolwiek odczytać, ptak odleciał.

-Od kogo to? -Ginny zapytała nie odrywając wzroku od gazety.

-Jeszcze nie wiem - na kopercie widniał tylko napis H.Granger. Otworzyła ją i wyjęła ze środka ozdobny pergamin.

Czas wypełnić obowiązki.

Dzisiaj o 20.

Tęskniłaś?

-Draco Malfoy.

-Ale gdzie? -pomyślała i odruchowo popatrzyła w kierunku stołu Ślizgonów. Malfoy siedział w towarzystwie Blaise'a i Pansy Parkinson, której zalotne trzepotanie rzęsami, było skutecznie ignorowane. Draco podniósł swój wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Natychmiast odwrócił głowę i uśmiechnął się znacząco, a Hermionie przypomniały się jego słowa 'wszystkie dziewczyny są dokładnie tam, gdzie ja chcę żeby były' i była pewna, że Malfoy celowo nie podał miejsca spotkania.

Cały dzień dłużył się jej niemiłosiernie. Nie mogła się skupić na żadnej z lekcji, bo w głowie cały czas miała treść tego krótkiego liściku. Zastanawiała się, czego chce od niej Malfoy i czy powinna się bać. Była zła na siebie, bo jej umowa z tym Ślizgonem to już druga tajemnica, o której nie mówi przyjaciółce. Pierwszą był pocałunek z Harrym, miała z tego powodu ogromne wyrzuty sumienia, ale nie mogła cofnąć czasu. Niejednokrotnie wracała w myślach do tamtego pamiętnego dnia, analizowała całe zajście od początku do końca i zawsze dochodziła do tych samych wniosków. Po tym jak dowiedziała się o przepowiedni zaczynała rozumieć co skłoniło go do tego desperackiego pocałunku, rozumiała, że był zagubiony, potrzebował tego, ale nawet takie tłumaczenia, nie uspokajały jej sumienia.

Gdy wychodziła z ostatniej lekcji, którą były zaklęcia od jej klasą czekał już Dann. Zupełnie zapomniała o tym, że obiecała się z nim spotkać.

-Witam panienko- przywitał się grzecznie.

-Cześć- uśmiechnęła się na jego widok. Okazał się miłą niespodzianką piątkowego popołudnia.

-Co masz ochotę dzisiaj robić?- zapytał, odwzajemniając szczery uśmiech

-Tak prosto z mostu, a gdzie twoje maniery?- zażartowała

-No tak, wybacz moja miła, czy pozwolisz mi to jakoś zrekompensować?

-Nie jestem pewna- udała, że się nad tym wnikliwie zastanawia. – Może.

-No dobrze, to zapraszam za mną.- rozbawiła ją ta cała wymiana zdań. Dann był taki inny niż wszyscy chłopcy. Dobrze wychowany, ułożony, kulturalny, a pomyśleć, że jeszcze kilka miesięcy temu miała go za cwaniaczka. Co prawda jego poczucie humoru nie może się równać Blaise’owi, ale jednak darzyła go ogromną sympatią.

Dann chciał ją zabrać do Pokoju Życzeń, ale znów nie mogli dostać się do środka. Hermiona zastanawiała się jaka para urządza tam sobie schadzki, blokując wejście. Spędzali więc czas na jednej z wież Hogwartu. Rozmawiali o wszystkim, począwszy od szkoły, po wakacje i ulubione potrawy. Czas spędzony z Krukonem był przyjemny, był jej bratnia duszą. Spokojnym, opanowany, grzeczny, nie pakował się w kłopoty jak Harry i Ron, nie wygłupiał się na każdym kroku jak Bliase i nie patrzył na wszystkich z góry jak Malfoy.

Kiedy za oknem było już tak ciemno, że nie było widać już ani jednego drzewa do drzwi pomieszczenia, w którym przebywali ktoś zaczął się dobijać.

-Ohh Hermiona. Jak dobrze, że cię znalazłem. – Bliase wbiegł do środka z wyrazem ulgi.

-Czego chcesz? – warknął Dann, pierwszy raz podnosząc głos w obecności Hermiony. Wydawało jej się to co najmniej dziwne, ale poprzestała na jednym ostrym spojrzeniu i skupiła swoją uwagę na Bliasie.

-Hermiono to bardzo ważne- Blaise zignorował pytanie Danna. Gryfonka poderwała się z miejsca, bo Ślizgon wydał jej się naprawdę przerażony. Nie miał już tego błysku w oku, ani uśmiechu na twarzy.

-Co się stało?- zapytała zastygając w bezruchu ze strachu.

-Choć za mną!- odpowiedział i wyciągnął dłoń w jej kierunku. Hermiona nie zastanawiając się nawet złapała go mocno i ruszyła w stronę drzwi. Odwróciła głowę i wyszeptała do Danna, krótkie ‘przepraszam’.

-Hermiono czy aby na pewno wolno ci się tak spoufalać? – powiedział jej na odchodne, zerkając na splecione ręce tej pary.

-Nie czas na żarty Dann, sprawa jest poważna- skarciła go wzrokiem i wybiegła, pociągnięta  przez silne ramię chłopaka. Biegli pokonując po dwa schodki na raz. W głowie szalały jej myśli dotyczące tego co mogło się stać. Bała się o Ginny i Harrego, pomyślała nawet o Ronie. Zwolnili dopiero za jednym z filarów. Bliase puścił jej dłoń i stanął przodem do niej.

-Uff… powinnaś mi podziękować. –odrzekł z ulgą.

-Że co? – Gryfonka nie zrozumiała co właściwie się dzieje i dlaczego Zabini, który jeszcze przed chwilą był przerażony, teraz stoi przed nią z szerokim uśmiechem na twarzy.

-No uratowałem cię przed spędzeniem kilku kolejnych minut z tym nudziarzem– odrzekł wyraźnie dumny z siebie. Chwilę trwał, by Hermiona zrozumiała sens jego słów. Kiedy jednak dotarło do niej co właśnie zrobił i powiedział Bliase mimowolnie uderzyła go pięścią w pierś. Już po chwili żałowała swojego uczynku, zdecydowanie bardziej należał mu się cios z w twarz.

-Nie!- uderzenie w tors- Nazywaj!- kolejny cios- Go!- tym razem dostał w ramię- Nudziarzem!

Była wściekła znowu padła ofiarą jego głupiego żartu i na dodatek bolała ją ręka. Jak mogła znowu mu uwierzyć? Ślizgonom nie wolno ufać. Warknęła na niego i odeszła energicznym tempem, pozostawiając go samego ze swoim wszechobecnym uśmiechem.

-Już wiem dlaczego podobasz mi się tak bardzo!- krzyknął uradowany do tego stopnia, że przypominał dziecko, które dopasowało ostatni element puzzli- Bo cholernie przypominasz mi Ognistą.

Gryfonka uśmiechnęła się od nosem, słysząc jego słowa.

-Nienawidzę cię.- odpowiedziała mu odwracając się w jego stronę. Szeroki uśmiech zagościł na jej twarzy.  Stali tak jeszcze przez chwilę bez słowa, wpatrując się w siebie nawzajem, dopóki Hermiona nie dostrzegła zegara na jednej ze ścian za Bliasem. Dochodziła godzina siódma.

-O cholera. Malfoy!- krzyknęła i chwilę potem znajdowała się już na schodach prowadzących do Wieży Gryffindoru.

Przebiegła przez Pokój Wspólny posyłając przepraszający uśmiech wszystkim potrąconym przez nią osobom. Wpadła do dormitorium, w którym była tylko Ginny. Ona również nie zamierzała siedzieć w piątkowy wieczór sama, bo właśnie stała przed lustrem przymierzając jakieś ubrania. Kiedy zobaczyła przyjaciółkę przerwała wszystko podbiegła do niej i rzuciła się w objęcia.

-Mamy czas do czerwca. –krzyknęła jej podekscytowana- Malfoy zgodził się poczekać do czerwca.

-Świetnie! – odpowiedziała jej Hermiona analizując w głowie słowa Rudej.

-Z kim się umówiłaś?- Ginny popatrzyła podejrzliwie, ale szybko zajęła się sobą, nie pytając o nic więcej. Hermiona życzyła jej udanej zabawy z Harrym i sama ruszyła czym prędzej do łazienki. Nie miała zamiaru się stroić, bo to nie jest randka, a zresztą nie ma nawet dla kogo, jednak nie chciała dawać mu pretekstu do drwin z jej włosów czy babcinego sweterka. Rozczesała włosy i użyła zaklęcia, by trochę opanować niesforne kosmyki. Związała kitkę na środku głowy i zabrała się za wybieranie stroju. Nie miała zbyt wielu opcji, pierwsze co wpadło w jej ręce były czarne spodnie i bordowy sweterek. Ubrała się szybko, wypakowała torbę, wzięła potrzebne książki i ruszyła. Znowu dopadły ją wątpliwości, gdzie konkretnie miała się udać. Postanowiła zaryzykować i po prostu ruszyć przed siebie. Maszerowała korytarzami Hogwartu co raz spotykając gromadę uczniów, jednak nigdzie nie było widać Malfoy’a. Popatrzyła na zegar, który dopiero teraz wybijał dwudziestą i usłyszała cichy szept za swoimi plecami.

-Nie odpowiedziałaś, czy tęskniłaś.

Odwróciła się w stronę źródła dźwięku i ujrzała wysoką sylwetkę Ślizgona. Był ubrany w czarne spodnie i szarą koszulę odkreślającą stal w jego oczach. Jego włosy lekko potargane sprawiały wrażenie muśniętych wiosennym wiatrem. Wyglądał jak typowy casanova.  I do tego te perfumy…

-Nie.- odrzekła surowo, nie zważając na to co dzieje się w jej żołądku.

-Bałem się, że nie daj boże weźmiesz to spotkanie jako randkę i będziesz próbowała wyglądać jak dziewczyn- obrzucił ją spojrzeniem od góry do dołu-  Ale na szczęście wyglądasz okropni,  jak zawsze.

Cała zagotowała się w środku, ale nie odpowiedziała nic. Nie chciała go nadaremnie prowokować.

-Skończmy to szybko i uwolnij mnie już od twojego towarzystwa.- udała znudzoną i przewróciła znacząco oczami.

-No tak, jest piątek wieczór, czas na naukę- prychnął. Gryfonka chciała mu się odgryźć, ale on był już w drodze na górę, więc niechętnie ruszyła za nim.

-Pokój Życzeń? – zapytała, gdy znajdowali się już prawie na siódmym piętrze.

-Nie, Pokój Życzeń jest ostatnio niesprawny.

-Co przez to rozumiesz?- zapytała z zainteresowaniem

-Sam chciałbym wiedzieć- odpowiedział bezmyślnie, nim ugryzł się w język.

Dotarli do jakiegoś pomieszczenia przypominającego raczej skład niepotrzebnych mebli niż opuszczoną klasę, bo wszędzie naokoło znajdowały się stare sofy, półki i szafy. Malfoy zajął jedną z nich i rozsiadł się, jakby był u siebie.

-Czekasz na zaproszenie, czy oklaski? –zadrwił.

-Tak sobie pomyślałam- zaczęła- że przypominasz mi jeden z tych starych mebli. Jesteś brzydki i nie nadajesz się do niczego. – dokończyła i uśmiechnęła się chytrze. Jej słowa raczej nie spodobały się Malfoy’owi, bo wstał i podszedł do niej na odległość kilku centymetrów. Odruchowo chciała się cofnąć, ale nie mogła przecież dać mu satysfakcji. Ślizgon zbliżył się do niej jeszcze bardziej, a ona zamarła w bezruchu. Doskonale czuła zapach jego  perfum i zimny oddech na swojej szyi. Zadarła głowę wysoko, by dalej toczyć pojedynek na wzrok. Jego oczy były zimne, ale miały w sobie ukryte piękno. Draco pochylił się tak bardzo, że ich usta prawie się stykały. Hermiona bezwiednie zamknęła oczy i chociaż rozum kazał jej uciekać, nogi odmawiały posłuszeństwa. Rozchyliła swe wargi dając się ponieść emocjom, oczekiwała tego co miało się stać. Usłyszała głośny śmiech. Otworzyła oczy i zobaczyła Malfoy’a stojącego kilka kroków dalej. Milion myśli przeleciało jej rzez głowę. Czy naprawdę tak łatwo dała się nabrać? Co w nią wstąpiło? Czy ona chciała pocałować się z Malfo’em? Zrobiła kilka kroków w kierunku w kierunku drzwi, ale zatrzymała się tuż przy wyjściu. Nie da mu tej satysfakcji.

-Dowiedziałeś się czegoś nowego w sprawie? –zapytała ostrożnie zmieniając temat. Odwróciła się w jego stronę, ale nadal unikała spojrzenia mu w oczy.

-Jednego- odrzekł po dłuższej chwili- musimy szukać w dziale ksiąg zakazanych. Śmiertelne wróżbiarstwo.

-Co? – zapytała zdezorientowana

-To tytuł księgi, którą musisz wypożyczyć. – odrzekł naturalnym, spokojnym tonem

-Ja? Zapomnij. Dlaczego nie ty? –zbulwersowała się. Jeśli on myśli, że odwali za niego brudną robotę to się myli.

-Tak ty.

-A co pani Pince nie chce ci jej wypożyczyć na ‘ładne oczy’?- zapytała drwiąco, mocniej akcentując dwa ostatnie wyrazy.

-Nie każda jest taka łatwa jak ty. – uśmiechnął się sarkastycznie, wiedząc, że zakończył w ten sposób dyskusję. Hermiona najchętniej odpowiedziałaby mu coś niemiłego, ale to jak gasić pożar benzyną. Z nim nie da się dojść do porozumienia.

-Nie przeginaj. – ograniczyła się tylko do tych dwóch krótkich słów. Zacisnęła pięści, by nie wybuchnąć i czekała na moment, w którym będzie mogła znaleźć się sama ze sobą.

-Zezwolenie na wydanie tej książki możesz dostać tylko i wyłącznie od Trelawney, ale z tego co wiem, nie uczysz się wróżbiarstwa. Ja też nie. Oprócz niej może to by jeszcze nauczyciel obrony przed czarną magią albo dyrektor. Więc masz wybór.

-Ale dlaczego ja mam to robić? – zapytała z irytacją

-Bo McGonagall jest opiekunką twojego domu, jesteście prawie jak przyjaciółki- znowu uśmiechnął się z ironią, na co zareagowała rumieńcem złości- A Granger to facet i w dodatku pewnie jakaś twoja rodzina.

-Nic mnie z nim nie łączy- rozzłościła ją ta ostatni uwaga, nie chciała być łączona w żaden sposób z tym typem.

-Następnym razem kiedy się spotkamy możesz wziąć lusterko.- dodał, gdy zobaczył, że usta znowu jej się otwierają.

-Zapamiętaj sobie, Malfoy. Robię to dla Ginny i robię to ostatni raz. Nie jestem twoją służącą. –wyrzuciła mu w twarz.

-Chociaż tyko do tego się nadajesz- odpowiedział jej pod nosem na tyle cicho, by nie mogła tego usłyszeć.

Hermiona ruszyła w kierunku drzwi, miała nadzieję, że nie jest jeszcze za późno by odwiedzić McGonagall.

-Ładnie dziś wyglądasz, Granger. – usłyszała na odchodne. Obrzuciła go badawczym wzrokiem, jednak nie była w stanie niczego odczytać z jego kamiennej twarzy. Całą drogę do gabinetu dyrektorki zastanawiała się co miał na myśli i czy mówił prawdę. Nie, zdecydowanie nie. Już raz dzisiaj uwierzyła jednemu Ślizgonowi. On jest przecież taki sam jak Blaise. Nie mogła się jednak pozbyć widoku jego stalowych oczu, rozwartych ust. Wydawało jej się, ze ciągle czuje chłodne powietrze na swojej twarzy i zapach jego perfum. Karciła się w myślach za to całe zajście. Czuła się taka naiwna. Taka głupia. Naprawdę nie mogła znieść myśli o tym, że mogła pocałować się z Malfoy’em. Przecież to obrzydliwe. Bała się, że stanie się pośmiewiskiem całej szkoły. Co powiedzą Gryfoni, a Dann? Wszystkie myśli kumulowały jej się w głowie, tworząc niezły mętlik. Uspokoiła się dopiero, gdy dotarła pod drzwi z napisem, oznajmiającym, że jest do gabinet dyrektorki. Zapukała delikatnie i oczekiwała na odpowiedź. Chwilę potem w progu pojawiła się była nauczycielka. Chociaż ubrana była w swoją starą szatę, jej twarz nie była tak promienna jak niegdyś. Zapadnięte policzki i worki pod oczami świadczyły albo o jakiejś chorobie, albo o skrajnym zmęczeniu.

-Panna Granger, w czym mogę pomóc?- zapytała zaskoczona tą nocną wizytą

-Pani dyrektor, czy mogę wejść?- Hermiona uśmiechnęła się przymilnie, miała nadzieję, że uda jej się zdobyć to zezwolenie. Nie miała zamiaru prosić o nie Garngera.

-Proszę, proszę.- odrzekła i odsunęła się od drzwi robiąc jej miejsce . Gabinet McGonagall prawie w ogóle nie zmienił się od czasów Dumbledore’a. Na ścianach wciąż wisiały portrety, na środku stało wielkie biurko, dookoła znajdowały się przenajróżniejsze przedmioty i książki. W kominku wesoło buchał ogień, a na stoliku stała parująca herbata.

-Siadaj dziecko. - McGonagall wskazała na różową sofę. Hermiona usiadła grzecznie, nadal rozglądając się po pomieszczeniu.

-Proszę pani mam taką sprawę, czy mogłaby mi pani udzielić zgodę na wypożyczenie jednej z książek znajdujących się w dziale zakazanym- Gryfonka postanowiła postawić sprawę jasno.

-Jaka to książka?

-‘Śmiertelne wróżbiarstwo’. – odpowiedziała szczerze. Dyrektorka wstała i skierowała się w stronę biurka. Hermionie kamień spadł z serca, cieszyła się, że nie będzie musiała korzyć się przed Grangerem. Spojrzała na książki leżące na stoliku. Najdalej od niej znajdowała się książka oprawiona w bordową okładkę. Od razu przykuła jej uwagę, bo nie miała tytułu. Gryfonka upewniła się, że McGonagall nie patrzy się w jej kierunku i wzięła książkę do ręki. Miała dziwne przeczucie, że nie powinna tego robić, mimo wszystko otworzyła pierwsza stronę i wtedy to ujrzała. Tajemniczy znak, dokładnie ten sam, który widniał na kopercie w gabinecie Grangera. Nie zdążyła się nawet przypatrzeć, gdy coś głośno huknęło, odrzucając ją w drugi kąt pomieszczenia.