Rozdział XIII - Cała prawda...

 Rozdział dzisiaj, z przeprosinami dla kochanej Laxus. Wiem, wiem, obiecałam poniedziałek, ale wyszło, że naprawdę nie mogła. Rozdział taki krótki i marny, ale na mikołajki dostaniecie prezent!

Przepraszam za moje zaległości na waszych blogach, powoli nadrobię :*

 

W pierwszej chwili Hermiona pragnęła za wszelką cenę wydusić z przyjaciółki jeszcze choćby dwa słowa. Ale Ginny milczała. Ostatni raz pociągnęła nosem i przeczesała dłonią włosy.

-Tak przepowiednia. Jakkolwiek absurdalnie to nie brzmi. - kontynuowała nadal patrząc tępym wzrokiem w przestrzeń. Hermiona nie próbowała przerywać, bo chciała wysłuchać opowieści od początku do końca. Domyślała się jak wielkie ciężarem jest dla Ginny wypowiedzenie tych słów. -Nie możesz tego wiedzieć, ale sama nie dam rady. To naprawdę mnie przerasta, przerasta nas wszystkich.- jej głos stawał się coraz bardziej naturalny, odważyła się nawet spojrzeć na przyjaciółkę. Ta nie odpowiedziała nic, popatrzyła się tylko ze współczuciem, zawierając wszystkie swoje odczucia w tym jednym spojrzeniu. Najwidoczniej to wystarczyło, by dodać Rudej otuchy. Jeszcze raz wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić.

-To było w trakcie trwania wojny. Harry mi o tym powiedział. Byliśmy tacy szczęśliwi razem. -blady uśmiech pojawił się na jej napuchniętej twarzy, na skutek wspomnień tamtych dni. -Kiedyś tuż przed śmiercią Dumbledor'a, udał się na jedną z tych prywatnych lekcji. Na pewno doskonale to pamiętasz, wrócił zdenerwowany i rozdrażniony, nic nie dało się z niego wydusić. Wtedy mówił, że po prostu ma dość, jest zmęczony, ale ja wiedziałam…- mówiła powoli, od czasu do czasu załamywał jej się głos, ale nie przerywała- Powiedział mi o przepowiedni, którą znasz doskonale, mówiła o Voldemorcie- mimowolnie obie wzdrygnęły się na dźwięk tego imienia- już wtedy byłam załamana, ale to nie był koniec, potem powiedział mi o drugiej przepowiedni. Wypowiedziała ją ta stara wiedźma Trelawney w kilka dni po Bożym Narodzeniu.

Mroczne czasy znajdą swoje ujście,

Dwa światy złącza się w jedno,

Pojednanie okaże się zbawieniem dla tysiąca dusz,

O to ten, który z czarnego wyszedł klanu i język węża na ramieniu nosi- będzie sławiony,

Chwalebna donna czystej krwi musi zbratać się z wrogiem swego domu,

Na przekór wszystkim kochać się będą- by wypełnić to co im przeznaczone,

A szkopuły nie rozerwą więzi czystej.

Dokładnie pamiętam każde pojedyncze słowo - podsumowała Ginny, cicho wzdychając

-To nie możesz być ty, to nic nie znaczy-Hermiona odezwała się po raz pierwszy- trzeba to wszystko przeanalizować, słowo po słowie!

-Nie Hermiono!- smutny wzrok Ginny zawędrował do czekoladowych oczu przyjaciółki- Myślisz, że nie próbowałam? W styczniu minie dwa lata, od kiedy nie przespałam spokojnie nocy. Analizuję to wszystko codziennie. Nie ma dnia, w którym nie zastanawiałabym się co mogę zrobić. Ale prawda jest taka, że  nie ma wyjścia, tak już po prostu musi być.- w jej głosie można było słyszeć wyraźny żal. Hermiona nie mogła uwierzyć, że Ginny jest tak silna. Oprócz ostatnich kilku tygodni, nigdy wcześniej nie widziała u niej łez. To trwa już dwa lata. Każda inna osoba, już dawno opadłaby w depresję, załamałaby się lub zrezygnowała z życia. A Ruda? Przez tak długi czas ukrywała wszystko. Ona jest niesamowita.

-Ginny, co dokładnie oznacza ta przepowiednia, co powiedział Dumbledore?- Weasley’ówna uśmiechnęła się cierpko.

-Malfoy. –odpowiedziała szeptem

-Jak to Malfoy?- przed oczami Hermiony ukazała się sytuacja ze schodów dzisiejszego wieczoru, nagłe zdenerwowanie Malfoy’a, lekcje eliksirów, zerwanie Harrego i Ginny i wszystko zaczęło jej się układać w spójną całość.

- ‘Ten, który z czarnego wyszedł klanu i język węża na ramieniu nosi- będzie sławiony’ to Malfoy. Dumbledore sam to przyznał, nawet go o tym poinformował, Harry też wiedział, Ron też, tylko nie ja!- podniosła głos

-Bo nie o ciebie chodzi w tej przepowiedni, jestem tego pewna!- Hermiona za wszelką cenę starała się znaleźć rozwiązanie tej chorej zagadki.

-Tylko ja nią mogę być. Dziewczyna czystej krwi, która przyczyniła się do końca wojny, czarownica z Gryffindoru. Hermiono próbowaliśmy wszystkiego, od przeznaczenia nie da się uciec…- powtórzyła swoje słowa już po raz drugi.

-Dlaczego nie powiedzieliśmy mi tego wcześniej?- Gryfonka odważyła się zadać pytanie, które nurtowało ją od samego początku. Nie odważyła się spojrzeń w oczy Rudej. Chociaż to Ginny była w godnej pożałowania sytuacji, Hermiona wcale nie czuła się lepiej. Nie docierał do niej sens słów przyjaciółki, miała mentlik w głowie. Cała ta sytuacja wydawała jej się jakimś strasznym snem albo żartem w stylu Zabbiniego.

-Nie mogliśmy. Z tego co przekazał  mi Harry, wynika, że Dumbledore powiedział, że wszystko ma się okazać w swoim czasie i im mniej osób zna prawdę, tym lepiej. Doskonale wyobrażam sobie jego uśmiech na twarzy, kiedy wypowiadał te słowa. Brakuje mi go. Zostawił nas samych na pastwę losu, z tyloma pytaniami.- Hermiona nie zastanawiając się dłużej podeszła do przyjaciółki i objęła ją ramieniem. Już po chwili obie siedziały wtulone w siebie nawzajem pogrążając się w myślach o podobnej treści. Pierwsza odezwała się Ginny.

-To jeszcze nie koniec. –Ruda czuła ogromną ulgę. Nie miała już siły dłużej tłumić uczuć. Chciała dokończyć to co zaczęła. –Na początku razem z Harrym obiecaliśmy nie przejmować się przepowiednią. Nie docierał do nas sens tych słów. Ale kiedy wszystko się wyjaśniło, kiedy wszystko po kolei zaczęło się spełniać nie było już tak łatwo. Malfoy nawet nie chciał słyszeć o jakimkolwiek pojednaniu, a tym bardziej czymś więcej. Nam to było na rękę. Za wszelką cenę chcieliśmy ominąć proroctwo tych słów, ale w każdej książce kończyło się na zdaniach ‘nic tego nie zmieni’, ‘nie da się nic zrobić’ lub ‘tak się stanie’. Traciliśmy nadzieję, ale nikt nie miał zamiaru poddać się tej wyroczni. Aż do końca wojny. Moi rodzice dowiedzieli się o wszystkim, a może Zakon wiedział o tym od początku? Kiedy dotarło do nich, że to Malfoy jest tym ‘sławionym wrogiem’,  o niczym innym nie potrafili mówić. Mama przeżyła to najbardziej, tak bardzo kocha Harrego. Cały Zakon pracował nad znalezieniem odpowiedniego wyjścia z sytuacji. To dlatego nie mogłaś przyjechać do nas w wakacje.- przerwała, by popatrzeć na reakcję przyjaciółki, jednak Hermiona nie dawała po sobie poznać jak bardzo wstrząsnęły nią te słowa- Jednak i oni nic nie znaleźli. A w przeciwieństwie do nas, nie wyobrażali sobie mojego dalszego związku z Harrym. Mama ciągle histerycznie powtarzała ‘trzeba coś z tym zrobić’. I tak wpadli na genialny pomysł, by naprawdę zeswatać mnie z Malfoy’em. Nie liczyło się to, że Harry był ich ulubieńcem, nie liczyły się protesty i łzy córki, nie liczyło się to, że to rodzina byłych Śmierciożerców. Zdaniem wszystkich był to świetny sposób na zakończenie sporów i ostateczne pojednanie wrogów, bo wojna się przecież skończyła. Trzeba było dać dobry przykład innym. Chociaż rodzice zawsze pilnowali, by rodzina była najważniejsza, w tamtym momencie chyba o tym zapomnieli. Mogliśmy liczyć tylko na siebie, jednak całą nadzieję pokładaliśmy w Lucjuszu Malfoy’u. Nie trzeba przecież wyjaśniać jakie stosunki nas łączyły, byliśmy pewni, że nigdy nie zezwoli na obdarowanie swoim szlachetnym nazwiskiem kogoś takiego jak ja. Nie przewidzieliśmy, że trafi do Azkabanu i nie będzie stał  nikomu na przeszkodzie. Narcyza uwolniona od zaborczego męża, szybko uległa namowom. Draco też nie miał nic do gadania. Zostaliśmy zmuszeni do zawieszenia broni, stąd ta cała wymuszona przyjaźń gryfońsko-ślizgońska. Początkowo chcieliśmy się ukrywać, ustaliliśmy, że dla zachowania pozorów ocieplimy nasze relacje, tyko tyle. Wszystko by szło zgodnie z planem, ale coraz trudnej wychodziło nam udawanie. Teraz już wiesz dlaczego na eliksirach byłam w parze z NIM. W pewnym momencie chciałam nawet zaryzykować- głośno przełknęła ślinę, jakby słowa nie mogły przejść jej przez gardło- Skoro mieliśmy być razem, według przepowiedni, to znaczy, że jestem zdolna do pokochania kogoś takiego jak on. Naprawdę nie było lekko. Przez pierwsze kilka dnia starałam się nie tylko go tolerować, próbowałam go nawet polubić. Potem pojawiła się Jade i od tamtej pory plan legł w gruzach. Zrozumiałam, że kocham Harrego i nic tego nie zmieni. Nie mogłam już wytrzymać w towarzystwie Malfoy’a, to wykańczało mnie od środka. On się jednak upierał, kazał trzymać się planu, sam zaczął powtarzać, że’ tak ma być i już’. Niejednokrotnie zastanawiałam się, czy nie nazbyt dosłownie odebrał znaczenie tych proroczych słów. I wtedy była ta impreza u Ślizgonów, byłam tam z Harrym, potem wyrwaliśmy się w ustronne miejsce i spędziliśmy czas tak jak dawniej. Znowu było cudownie, aż do momentu, w którym Malfoy nas nie przyłapał. Resztę już znasz. –zakończyła swój długi monolog patrząc się wyczekująco na Hermionę. Cieszyła się, że ma to wreszcie za sobą. Wypuściła głośno powietrze na znak ulgi.

-Ohh Ginny- westchnęła tylko i rzuciła się na przyjaciółkę z otwartymi ramionami. Nie trwało to jednak zbyt długo. Sama czuła się skołowana, ale nie mogła okazywać słabości przy Ginny, nie tego jej teraz trzeba.

–Pomogę ci!- odrzekła bardziej zdeterminowanym tonem.

-Hermiono nic…- urwała w połowie zdania i uśmiechnęła się szczerze do dziewczyny siedzącej obok.

-Na pewno jest coś o czym jeszcze nie wiemy.- Hermiona kartkowała w myślach wszystkie księgi o wróżbiarstwie, jakie kiedykolwiek miała w rękach.

-Masz rację, nie mogę się przecież poddawać.- Ginny wyraźnie odżyła, wstała z łóżka i ruszyła w stronę toaletki, by wytrzeć sobie rozmazany tusz w okolicach oczu.

-Nie chcesz chyba mieć na nazwisko Małpoj?- Hermiona przytoczyła usłyszane dawne przezwisko Malfoy’a, używane na początku drugiej lub trzeciej klasy. Zadziałało. Obie Gryfonki śmiały się do rozpuku, zapominając w jak poważnej sytuacji się znajdują.

-Nie zgadza mi się tylko jedna rzecz- ‘czysta miłość’, przecież nigdy nie pokochasz szczerze Malfoy’a, on ciebie tym bardziej- zagadnęła, gdy odgłosy wrzawy lekko ucichły.

-Najbardziej obawiam się, że tu się mylisz…

Dni mijały szybko. Na drzewach było już coraz mniej liści. Błonia Hogwartu przybrały piękny odcień czerwieni, a wokół chatki Hagrida pojawiały się dynie przeznaczone na Święto Duchów. Hermiona i Ginny mimo ogromnych chęci nie miały czasu zajmować się sprawą przepowiedni. Priorytetem stały się bieżące wypracowania i eseje. Chociaż panna Granger została oficjalnie zwolniona z pisania testów półrocznych, nie zamierzała odpuścić, chociażby w najmniejszym stopniu. Nie widywała się prawie z Blaisem, Ron oczywiście nadal nie miał honoru przerosić, Harry bardzo unikał jej wzroku i nawet Dann rzadko kiedy znajdywał miejsce w napiętym grafiku Hermiony.

Obie dziewczyny w piątkowy wieczór, wybierały się do biblioteki po niezbędne książki. Chociaż połowa Hogwartu planowała właśnie wieczór w doborowym towarzystwie alkoholu, one nie miały ochoty na imprezy.

-Poczekajcie!- usłyszały za swoimi plecami. Odwróciły się jak na komendę i zobaczyły przystojną twarz Danna. Jego widok działał kojąco na nawet najgorszy humor.

–Zawsze wiedziałem, że to szczęścia chodzą parami. – uśmiechnął się na ich widok- Gdzie się moje panie wybierają, jak nie w moją stronę?

-Biblioteka wzywa- odpowiedziały smutno, manifestując swój żal.

-Biblioteka? Tam nawet nie można potańczyć- Dann udał zaskoczonego, jakby właśnie oznajmiono mu, że święta są w grudniu. Gryfonki roześmiały się z jego słów. –Mogę zdradzić wam sekret?

-Mów!- krzyknęła rozentuzjazmowana Ginny, jej oczy aż zaszkliły się od ekscytacji.

-No nie wiem, nie wiem, czy mogę wam zaufać…- Dann popatrzył się na nie badawczo, tylko uśmiech nieznikający z tego twarzy świadczył o tym, że żartuje.

-Dann mów!- tym razem obie dziewczyny mówiły błagalnym tonem.

-W sumie to nie powinienem, to męska sprawa- Krukon najwidoczniej wspaniale się bawił, nadal udawał niezdecydowanego.

-Zacząłeś!- Ginny nie dawała za wygraną, rozochocona tajemnicą.

-No dobrze, ale muszę coś z tego mieć- nastawił oba policzki w kierunku Gryfonek i czekał na reakcję.

-Zapomnij!- Hermiona twardym głosem sprowadziła go na ziemię

-No dobrze. Czego się nie robi dla pięknych panienek? – obrzucił ich łaskawym spojrzeniem- Dowiedziałem się, że pod koniec stycznia organizowany będzie bal!

-Naprawdę? Skąd wiesz! – zapytały jednocześnie.

-Mam te swoje znajomości. –odpowiedział pokrótce, bo dotarli na drzwi biblioteki. Ruda nie mogła usiedzieć na miejscu, coraz próbowała zadać jakieś pytanie Dannowi i dowiedzieć się czegoś więcej, ale pod czujnym okiem pani Pince, nie było to łatwe. Hermiona nie mogła skupić się na potrzebnych jej materiałach, przez co miotała się między wysokimi szafkami pełnymi książek. Przypadkowo natrafiła na dział ksiąg o wróżbiarstwie. Bardzo rzadko wybierała lektury z tej kategorii, po nieprzyjemnościach, które spotykały ją na lekcjach profesor Trelawney, nie miała ochoty na zagłębianie w tę dziedzinę magii. Teraz żałowała tego jak nigdy wcześniej.

Wertowała wzrokiem tytuły starych tomisk. Szczególnie zainteresował ją ta z wyrytym napisem ‘Niesprawdzone przepowiednie na przestrzeni wieków’. Wyciągnęła rękę w kierunku książki, kiedy usłyszała głośny krzyk.

-Cisza! Wychodzić mi z biblioteki! Migiem!- pani Pince mówiła tak głośno, że Hermiona wręcz podskoczyła w miejscu. Zaśmiała się do siebie domyślając się kto taki będzie przyczyną podniesionego ciśnienia bibliotekarki.

-Jeszcze po ciebie wrócę- szepnęła w kierunku książki i ruszyła w kierunku drzwi. Tak jak się domyślała pani Pince stała cała czerwona na twarzy, wskazując palcem wyjście. Dopiero teraz spostrzegła Ginny i Danna, którzy ledwo szli ukrywając śmiech. Hermiona już dawno nie widziała przyjaciółki w takim stanie. Sama uśmiechnęła się na ten widok i posłusznie opuściła bibliotekę. Gdy tylko drzwi zamknęły się z trzaskiem za ich plecami, dwójka z nich powtórnie wybuchła rechotem. Panna Granger popatrzyła na nich karcąco kręcąc głową.

-Zachowujesz się jak Luna- Ginny próbowała opanować swój głos, jednak marnie jej to wychodziło- O cholera! Luna!- spoważniała na moment i za chwilę widać już było czubek jej głowy oddalający się z prędkością światła.

-Ona jest niesamowita!- podsumowała Hermiona.

-Nie bardziej niż ty- Dann powiedział to w taki sposób, że nie była do końca pewna, czy żartuje, czy mówi to całkiem poważnie. Jej policzki mimowolnie się zarumieniły a twarz przybrała blady uśmiech.

-Dawno cię nie widziałem. Już zapomniałem jak miłe towarzystwo mi oferujesz.- tym razem jego ton był całkiem poważny, co nie spodobało się Gryfonce. Miała przeczucie, że ta rozmowa wiedzie na niewłaściwy tor.

-Oj wiesz szkoła. Jeśli o to ci chodzi, to ja również się stęskniłam- starała się mówić naturalnie, ale nienajlepiej jej to wychodziło.

-Hermiono naprawdę masz zamiar spędzić dzisiejszy wieczór nad książkami?- popatrzył jej się prosto w oczy, jakby chcąc odczytać jej myśli. Pierwszy raz się tak dziwnie zachowywał.

-Tak, raczej tak.- odpowiedziała lekko speszona.

-Szkoda, liczyłem na to, że może nadrobimy ten stracony czas jakoś wspólnie. To naprawdę lepiej brzmi niż pisanie wypracowań.- Hermiona lekko zirytowała się jego postawą. Nie lubiła, gdy ktoś jej mówił co ma robić. Miała swoje twarde zasady i nie lubiła, gdy ktokolwiek w nie ingerował.

-Innym razem Dann- powiedziała odrobinę przesłodzonym tonem.

- Muszę już iść- dodała i ruszyła w kierunku Wieży Gryffindoru.

-Do zobaczenia wkrótce,  panienko- Hermiona uśmiechnęła się do niego, ale nic już nie odpowiedziała.

Ginny umówiła się z Luną i najwidoczniej nie zamierzała pojawić się wcześniej niż na kolacji.

-Tak to jest umawiać się z tym roztrzepańcem. –pomyślała Hermiona. Chociaż w głębi duszy cieszyła się z całego serca, że Ruda wraca do normalnego rytmu dnia. Z tego co było jej wiadomo to ustalili z Harrym, że zawalczą o siebie nawzajem. Póki co będą się ukrywać, by nie prowokować rodziców, z czasem trzeba będzie ich uświadomić.  Jednak jedna myśl nie dawała spokoju Gryfonce. Malfoy.  A co jeśli podejrzenia Ginny się sprawdzą? I chociaż to wydaje się absurdalne, to może on się po prostu zakochał? Nie mogła skupić się na pisaniu wypracowania z historii magii, więc ostanowiła udać się do biblioteki po książkę o wróżbiarstwie.

W piątkowe wieczory naprawdę nieliczni spędzają czas w świątyni pani Pince. Hermiona ostrożnie weszła do środka, napotykając przeszywający wzrok bibliotekarki. Chcąc jak najszybciej zejść jej z oczu ruszyła między regały. Zajęło jej chwilę, nim dotarła do odpowiedniego miejsca. Wypatrzyła odpowiednią książkę ze startymi napisami i już miała po nią sięgnąć, gdy czyjeś smukłe palce ją uprzedziły. Odwróciła się zbulwersowana w kierunku ‘złodzieja’.

-Malfoy.- wyszeptała nieświadomie

-Przestraszyłaś się?- zapytał sarkastycznie

-A ty co czujesz, gdy stajesz przed lustrem? Ja nazwałabym to raczej wstręt.- uśmiechnęła się perfidnie. Ślizgon fuknął tylko, pozostawiając ją bez odpowiedzi.

-Czyżbyś potrzebowała tego. – podniósł wysoko starą książkę potrząsając jej przed oczyma.

-Oddaj to! –uśmiech znikł jej z twarzy, jego miejsce zajęła irytacja.

-Chciałabyś. Do sprytniejszych świat należy.- rzuciła odchodne i ruszył w kierunku lady pani Pince. Hermiona ruszyła za nim, chcąc udaremnić mu próbę wypożyczenia księgi. Malfoy stał przy biurku bibliotekarki, która najwidoczniej zapomniała o złym humorze. Cała wręcz promieniała, gdy Ślizgon rzucał w jej kierunku kolejne słowa.

-Czy naprawdę one też tak łatwo mu ulegają?- powiedziała w myślach i przewróciła oczami.

-Pani nie może wypożyczyć mu tej książki, jest mi bardzo potrzebna. –Hermiona wkroczyła do akcji.

-Mogę dziecko i zaraz to zrobię.- usłyszała w odpowiedzi już nie tak słodki głos, jak jeszcze przed chwilą. Malfoy tryumfalnie się uśmiechnął i ruszył w stronę korytarza.

-Jeśli myśli, że spławi mnie tak łatwo…

-Masz zamiar mnie śledzić? –zapytał pokpiwająco. –W sumie to mogłabyś mi się nawet przydać, nie lubię układać rzeczy i ścielić łóżka, mogłabyś też odstraszać większość nachalnych lasek. Tak, zdecydowanie mogłabyś się przydać – uśmiechnął się sam ze swojego żartu i popatrzył z góry na Gryfonkę. Od razu zauważył rumieńce wściekłości na policzkach. Musiał przyznać, że irytowanie jej może być uzależniające.

-Bardzo zabawne, naprawdę. –skwitowała go jednym spojrzeniem, wyrażających więcej niż to co zamierzała powiedzieć i kontynuowała- A teraz oddaj mi już tę książkę, bo jeszcze pomyślę, że umiesz czytać. –zadrwiła.

-Jest mi potrzebna – odpowiedział całkiem poważnie.

-Mnie też.- odrzekła natychmiastowo.

-Naprawdę nie interesuje mnie to, że musisz napisać jakieś głupie wypracowanie, ja potrzebuje tej książki z ważniejszych powodów. – skończył tę niepotrzebną wymianę zdań i ruszył w kierunku przeciwnym do Granger.

-Ale ja wiem o wszystkim. - powiedziała cicho – Wiem o przepowiedni.

Zatrzymał się w miejscu. Przeanalizował szybko sens jej słów. Po czym odwrócił się gwałtownie i podszedł w jej stronę. Złapał ją za rękę, nie zważając na to, że krzyknęła i próbowała się wyrywać, prowadził ją za sobą. Szli szybko. Hermiona prawie nie nadążała za jego długimi nogami. Zatrzymali się dopiero przy jakichś starych drzwiach. Wszedł pierwszy, ciągnąc ją za sobą. Zamknął zamek zaklęciem i dopiero wtedy puścił jej ramię. Odskoczyła jak oparzona. Naprawdę przestraszyła się Ślizgona. To Malfoy, on jest zdolny do wszystkiego.

-Skąd to wiesz?- rzucił zbulwersowanym tonem, nie odrywając od niej natarczywego wzorku.

-Ginny mi powiedziała. – odrzekła zgodnie z prawdą.

-Jak ona śmie? Jak ona mogła? –zawołał histerycznym głosem, odwrócił się w kierunku jakiejś starej szafy i kopnął w nią z całej siły. Teraz już wiedziała, że to wyniszcza nie tylko Harrego i Rudą, to dotyczy ich wszystkich. 

CDN

w sobotę ;*